Der Goischt
[139]
Der Goischt.
Miar hôt a môl mei’ Uschlabäs,[1]
Dui Knickere, zum Klôsa[2]
Vom Vetter selig gea’ a Häs[3]
Vol Pichana[4] und Môsa:[5]
Dui könn ma’ jô noh wenda,
Druimôl verbleatzt und denischt[8] dur
An boidi Knui und hinta;
En Samatlender[9] raut vom Schwoiß
Und Aermel von der Nasaboiz[11]
Davonna da’ mit Spiagal;
Derzua a Winterleible[12] fei’,
A pelzis von Ouäadar,[13]
Jetz glitzgat s nacket Leadar.
[140] Dô hôt se mi – und des ischt wôhr –
Aell Puff ums Häsle gfrôgat
Und mi wohl beima Viataljôhr
Was gschieht? Dô stirbt des Weible gäh,
I wäunsch er s ebig Leaba,
Hau’ gmoint, daß i gnua dankat hä
Und gnua Vergealtsgott geaba.
Zmôl hair i se dô niasa.
I sag: „Gott geab der d ebig Ruah,
Was muascht denn gauh’ noh büaßa?“
Dô nuist se noh môl überlout,
Jetz hau’ mer nimma z schwätzet trout,
Denn s Zäpfle isch mer gschossa.[14]
Uff oi’ môl sait dô Uschla Goischt:
„Hôscht au noh s Vetters Hosa
Hau’ gea’ zum Alamosa?“
[141] „„Jô, Gott vergealts,““ sag i druff na’,
„„Der Hearr im Himmel doba!
Stôhscht eaba gauh’ um eabbas a’,[15]
Dô sait se: „S sei der it verhehlt,
Jetz bi’n i frei vom Baisa,
Miar hôt noh Oi’ Vergealtsgott gfehlt,
I dank der füar s Vertlaisa.“[17]
– So macht der Trom oim Possa –
Und hau’ a ghörigs Gschuder[18] ghätt,
Und i hau’ seall so gnossa!