Der 1887ger Moi
[106]
Der 1887ger Moi.
Ai gauh’ mer doch mit ujam Gschroi
Vom wunderschöana Maunat Moi!
Ällz, was ma’ von em sait und singt,
Ischt hintram Ofa nu’ verdenkt.
5
Isch s Brüehts[1]hous und der Heustock leer,Sait ällz: „wenn s nu’ schau’ Môja wär,
Nôch hätt ma’ Gras, nôch hätt ma’ Klai!“ –
Dô lôht der Moi sein Schroi, au waih,
Und was ma’ gmoint hôt, ischt it wôhr,
10
Und d Roß und d Hab,[2] dia stellet d Hôr,Und statt daß d Mucka geiga thant,
Hôts Reifa ouf und a im Land.
[107] Will seall noh s Hairle[3] mit em Kreuz,[4]
Nôch kutzaboinlats[5] odar schneits,
15
Und wenns it gfruit,[6] nôch rangets[7] doch,Aß[8] häb der Himmelssai a Loch.
Dô haunt er uje schöane Tröm,
As Bluascht[9] verstickt oim uff de Böm,
Koi’ Obs, koi’ Frucht, koi’ Gras, koi’ Klai –
20
As geit koin reachta Früahling maih.