Dem aufrichtigen und wohlerfahrnen Schweizerboten an seinem Hochzeittage
I ha ’s io g’seit, und ’s isch so cho!
Was hani g’seit? ’s werd nit lang goh,
se bringt der Bott vom Schwizerland
es Brütli an der weiche Hand,
zuem Chilgang und zuem Hochzit-Tanz.
’s isch frili wohr, und so ne Ma,
es Fraueli das mueß er ha.
Früeih, wenn er mittem Morgeroth
wer nimmt en z’erst no lieb und warm,
zuem B’hüetdigott und Chuß, in Arm?
Und wenn er mittem Obedstern
in d’Heimet chunnt, was hätt er gern?
es sött em lieb eggege cho,
und fründli säge: „Grüeß di Gott,
du liebe Ma und Schwizerbott!“
Und säge sött’s em: „Liebe Ma,
und ’s Tschöpli! Uffem Tischtuech stoht
di’s Süppli scho vo wißem Brod.
Chumm, liebi Seel, und iß iez z’Nacht!
Und ’s Bettli isch de au scho g’macht.“
’s isch nit, as wenni’m ’s säge wott.
Drum het er au am lange Rhi
und Canton us und Canton i
meng Meidschi scharf in d’Auge g’no,
[130]
Und Canton us und Canton i,
bald an der Limmeth, bald am Rhi,
wol het er bravi Meidsch’ne gseh,
wie’s Rösli roth, wiiß wie der Schnee,
Die rechti het nit wölle cho.
’s macht nüt. Mi liebe Schwizerbott
het gseit: „I find sie doch, wills Gott!“
I glaub es schier, Her Bottema!
Thüent d’Augen uf! Bim Saferlot,
sie chunnt nit selbst. Verzeih mers Gott!
Iez het er sie, und isch er froh,
Der Landamma ischs gwüs nit so. –
er tuuschte mit dem Kaiser nit.
Er lueget nu si’s Brütli a:
„Iez bisch mi Wib und i di Ma!“
I säg es frei, und säg es lut:
Gott guntich wol e bravi Frau,
und wie’s euch freut, so freuts üs au,
und geb’ ich Gott denn alliwil
der liebe neue Freude viel.
was streckt si do im chline Bett,
und lächlet lieb? Mi Bottema
er luegt si goldig Büebli a.
Er lengt e süeße Zuckerring:
Nu flink dur’s Land, Her Bottema,
mit euer Taschen uf und a,
und bringet, wie mer’s g’wohnet sin,
viel schöne B’richt und Lehre drin.
für d’Chindli solls nit Mangel ha.
Anmerkungen (Wikisource)
- ↑ Heinrich Zschokke und seiner Frau Nanny zur Hochzeit am 25. Februar 1805; Zschokke war Herausgeber des Schweizerboten