der Arm runnergfalle, no hot der Bu gsaat: geh naⁿ un tu dem Vatter sein Arm nuf! Des hot der Mann im Schloof gheert un hot etz gwisst, dass des seiⁿ Kinner sen.
De annere Tag isch er haam un hot seiner Fraa gsaat, dass die Kinner etz so viel Sach hääte.
Unner dere Zeit hewwe se a zwaa Kinner krigt ghatt. Etz hot die Fraa net gruukt: er soll dene a e Hitte baue un soll se eneiⁿ tauⁿ.
Do hot ers mit dene grad so gmacht wie mit de annere Kinner. Nocht hewwe awwer die, weil se verzäärtelt ufgzoge worre sen, for sich Mehlpfannekuuche gbacke un dem Hinkl un Kätzl Kuuche von Äsche. Do isch no a en Wolf kumme, un do hewwe se a gsaat: Hinkl un Kätzl, geb Root her! Da hewwe die awwer gsaat: Ihr hett Mehlpfannekuuche gesse; etz kennt ihr a Root gewwe. Wie se nuⁿ kaan Root gewisst hewwe, isch halt der Wolf reiⁿgbroche un hot se ufgfresse.
De annere Taag hot no der Vatter glei enaus messe un noch dene Kinner sehe. Wie er naus kummen isch, sou sen se tout gwest.
Sisch emol en Wert gewest, der hot zweⁿ Sehn ghatt. Wie der erscht zwanzig Johr alt gwest isch, no isch er Saldat worre. Do hot er sich gut ufgfihrt. Der Kenig hot e Tochter ghatt, die hot en gern gsehe.
Der Zwatt isch a Saldat worre un hot sich a gut ghalte un isch von Taag zu Taag gestǐje; do hot die Kenigstochter de Erschte fahre glosst, un hot die Age uf ihn gworfe.
Do hot der Ältscht gmacht, dass der Anner zurickkummen isch un isch widder gmaner Saldat worre.
Nocht hot der Jingscht ’s Trinke aⁿgfange un isch leichtsinnig worre un hot halt nix meh tauⁿ wolle.
Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1896). Trübner, Straßburg 1896, Seite 75. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Pfaff_Maerchen_aus_Lobenfeld.djvu/14&oldid=- (Version vom 1.8.2018)
