|
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit |
|
|
commendatum, valentem et potentem iura imperii regere et defensare et in
melius reformare ac in statu tranquillo et pacifico conservare, cum sollempnitatibus
debitis et consuetis tamquam in magis utilem et ydoneum tanto regimini gubernando,
habito ad reipublice utilitatem et profectum respectu potissimo, de communi consensu
omnes et singuli pari concordia oculos nostros iniecimus ipsum in regem Romanorum
in imperatorem futurum promovendum una voce votoque unanimi concorditer, rite et
legitime eligendo.
(3) Qua quidem concordi electione canonice quasi divinitus celebrata, eundem cum inenarrabilis immensitate tripudii, omnium applaudente caterva nobilium necnon populi comitiva letante ac in superne laudis canticum gratulabundius assurgente, cum magna precum instancia et sollicitudine diligenti duximus requirendum, ut ipse electioni per nos concorditer de ipso celebrate precipue propter Deum et utilitatem reipublice suum dignaretur impertiri consensum. Qui tandem omnium nostrum devictus instancia ac nobilium caterva necnon tocius populi acclamantis laudabilibus desideriis superatus, tam onerosi regiminis sarcinam subeundo, huiusmodi electioni de se celebrate legitime annuit et consensit.
(4) Quapropter, pater sanctissime, ut de regis sic electi persona sacrosancte Romane ecclesie matri nostre piissime nova congaudia cumulentur, idem rex est fide katholicus, ecclesiarum amator, iusticie cultor, consilio pollens, propriis potens viribus et multorum potentum affinitate connexus, Deo ut opinamur amabilis et humanis aspectibus graciosus, ac insuper corpore strennuus et in actibus bellicis contra perfidos fortunatus, propter quod speramus in eo, qui reges et regna constituit, quod sub eius principatu pacifico quies regno proveniet, pax ecclesiis concordia plebibus et moribus disciplina, dictum regem, vestrum et sacrosancte Romane ecclesie devotum filium paterno vestre sanctitatis applausu suscipientes, ipsum favore et benignitate solita in sibi commisso regimine dignemini graciosius confovere, quem procul dubio sencietis intrepidum sancte matris ecclesie pugilem et invictum katholice fidei defensorem.
(5) Devotum igitur sancte matris ecclesie filium per nos tam rite, tam provide sic electum graciose et benivole prosequentes ac ex affluenti paterne dulcedine pietatis misericorditer amplectentes, eundem, cum sanctitati vestre placuerit et videritis oportunum, ad imperialis fastigii dyadema dignemini evocare, ut sciant et intelligant universi, quod posuerit in lucem gencium vos Dominus et per vestre sanctitatis arbitrium orbi terre post nubilum exoptata serenitas illucescat.
In cuius rei testimonium sempiternum et evidenciam pleniorem presentes litteras conscribi iussimus et nostris sigillis pendentibus roborari.
Dat. et act. apud Franchenford, anno Domini millesimo ducentesimo nonagesimo octavo, V. Kalend. Augusti, indictione XI.
Albertus Dei gracia Rom(anorum) rex semper augustus universis Christi fidelibus presens scriptum audituris, intelligentibus aut visuris gratiam suam et omne bonum. (1) Gratum et acceptabilem nos omnipotenti Deo prestare constanter arbitramur obsequium, si ad hoc nostra provide feratur intentio, quod ecclesiarum Dei nostris temporibus augmentetur utilitas et iura modis omnibus conserventur illesa. (2) Sane serenissimus quondam dominus Adolfus[1], quondam Rom(anorum) rex dive memorie, predecessor noster, post creationem suam in regem, consideratis fructuosis servitiis venerabilis Gerhardi
archiepiscopi Maguntini, dilecti principis nostri, et gravibus expensis, quas pro re publica
- ↑ B ö h m e r, Regesten Adolfs Nr. 10.
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit.Tübingen: Verlag von J.C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1913, Seite 156. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Zeumer_V2_156.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
