un sick vörstaunen, so vörwunderlich klung em dat ut det Kehl herut. Un de rode Hahn keek se mit groten Oogen an, datt se sick äwer en vörfierde; denn se blinkten un funkelden up eene heel unnatürliche Wis. Un so satt de Hahn eene lange Wiele still, man datt he een paarmal de Flüchten gewaltig tosamslog; un Witt Düweken kunn et nich laten, se müßt jümmer to em upkiken. Un ehr he wegflog, kraihede he wedder, datt et ehr in de Seel schot, as hedd se eenen Pistolenschott kregen. Un ehr Hart was ehr so beklemmd un se müßt wedder an de Mus un den Vagel denken, doch sprack de treue Leew jümmer in ehr: Un were de ganze Welt eene einzige Kehle un klünge se di’t mit eener Stimm to, holl di fast, Witt Düweken! glöw’t nich! glöw’t nich! et is doch nich so. Un dat was ehr to raden, datt ehr trues Hart so in sick sprack; denn hedd et anners in ehr spraken, hedd et seggt ick glöw’t, so hedd de olde Wäderhex gröter Gewalt äwer se wunnen, un denn hedd et sehr slimm warden künnt.
Dat olde Düwelsstück let se äwerst nich so licht los, un kam jümmer wedder un dachte bi sick: Witt Düweken, wes du tru un stark, as du wist, du schast mi toletzt doch noch wohl wackeln un ick up diner Hochtid noch mit minem Sähn danzen. Un se kam dat vierde Mal Witt Düweken to vörsöken un to begigeln. As alle Lüde ut dem Huse weren, slek se sick herin un tog sick der lütten Burdern Sünndagsrock an un putzte sick recht herut, un sach fründlich ut as Sünnenschien, wenn he sick äwer sine bunten Blömken froit. Un se nam dat Düweken, dat
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 120. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_120.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
