|
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1898) |
|
|
krije teet, no weer er tout; awwer swere ke rächte Roschtfläcke, si glaabt net, dass er tout weer; awwer er teet halt doch net kumme. Nocht hat des alt Mendl gsaat, si soll nufgeh an däs Toor. Am älfe, wenns ufgeh deet, soll se aa neiⁿ un soll sich in Finger neiⁿ schneide un soll die ärschte Saul ganz mit Bluut bstreiche, dann werd ir Bruder widder voor ir steh. Noh soll se sich awwer eile, dass se net aa drin bleiwe muss. Noh isch se nuf, isch ins Toor neiⁿ un hot sich in Finger gschnitte un hot die ärschte Saul mit Bluut bstriche, un do isch ir Bruder widder voor er gstanne. Noch häwwe se halt de Vogl Greif minnanner gfange un sen raus un wie se graad rauskumme sen, isch des Toor zugbatscht.
No sen se minnanner haam un häwwe de Vogl Greif aa in ihrn Gaarte un jetzt häwwe se ärscht en scheene Gaarte ghat mit dem klingende Wasser un dem spielende Fusch un dem Vogl Greif. Nocht sen se noch lang so beinanner gwest.
Unnerdässe isch der Kenig haamkumme vom Krieg un do het er glei noch seine Kinner gfroogt. Noch häwwe sem gsaat, dass sie keiⁿ Kinner gbore heet, un er soll se verstouße. Noh hot er awwer däs net gtouⁿ un sie aa abgheert un do hot se gsaat, däs weer net wohr: si heet zwaa Kinner gbore, die heete se fort, wu se awwer naaⁿkumme weere, des weest si net. Nocht hot der Kenig gsaat: Etz geh i fort un kumm net ehnder haam als bis i meiⁿ Kinner gfunne hab. Er isch halt fortgritte un richtig uf den Wääg kumme un hot von dem Fischer gheert, wo däs Käschtl gfunne hot, un hot en ausfinnig gmacht, wo er wohnt. Nocht hot der Fischer gsaat, er heet so Kinner gfunne un heet se ufgzoge; se weere awwer fort, weil se Findling gschent worre weere, un woote ihrn Vatter suuche; wu se awwer naaⁿkumme were, weest er net. Nocht isch der Kenig lang rumgraast bis er gheert hot, dass do so en scheener Gaarte weer un die Leit heete zwa Kinner ufgnumme, von dene des aaⁿ di golde Sunn un des anner de Moond uf der Bruscht heet. Un wie er do naaⁿ kummen isch, hot er die alte Leit gfroogt un do häwwe ses em verzehlt un so hot er richtig sein Kinner gfunne un alles hot zugtroffe. Nocht sen em seiⁿ Kinner um de Hals gfalle un der Kenig hot se mit haam gnumme un hot se der Kenigin gbrocht. Die hot sich aa gfreit. Un die beese Kerl, wo die Kinner weggtouⁿ un die Kenigin verleimd häwwe, sen fortgjaagt
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI. Hanstein, Bonn 1898, Seite 83. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXVI_091.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
