Dieser Text wurde anhand der angegebenen Quelle einmal korrekturgelesen. Die Schreibweise sollte dem Originaltext folgen. Es ist noch ein weiterer Korrekturdurchgang nötig.


in Domino participemus, donationem rationabiliter et maturo consilio ex parte prefate ecclesie factam a predicto patre nostro pie memorie ratificamus, innovamus et, quantum possumus, assecuramus piissime propter Deum. Ut igitur nostra ratificatio, innovatio et assecuratio pie et liberaliter a nobis facta firma perpetuis temporibus et inconvulsa permaneat, nos super eam scriptum nostrum prememorato cenobio damus et id sigilli nostri appensione facimus communiri. Testes huius facti, ratificationis, innovationis et assecurationis a nobis rationabiliter facte et ordinate sunt: dominus Johannes de Glyndenberchb, dominus Hennyngusc et dominus Albertus de Monte, dominus Albertus de Dytforded, dominus Allexander Stumpo, dominus Otto Gogravius, dominus Ekkehardus Stameree milites, Heynricus Stameref, Arnoldus de Jersleve, Conradus de Molhusen, Conradus Dugheg famuli, et quam pluresh fide digni.

Datum et actum ac innovatum in opido Ascharie, anno Domini mo.cococo nono, xijo Kalendas Marcii, tertia feria post dominicam Invocavit, regnante gloriosissimo rege Alemannorum …2 ac venerabili domino nostro Alberto Halberstatensi episcopo.

Aus dem Original im Staatsarchive zu Magdeburg, mit dem an rothen und grünen Seidenfäden anhängenden Siegel des Ausstellers, genau demselben, dessen sich sein Vater Otto I zuletzt bediente (II. Taf. III. 2). - 1. S. no. 67. - 2. Der Platz für den Namen ist leer gelassen. - Eine gleichzeitige Abschrift dieser Nummer in Urkundenform, welche sich im Stadtarchive zu Aschersleben befindet, hat folgende Varianten: a) Anahat. - b) Glindenberch. - c) Henningus. - d) Ditforde. - e) fehlt. - f) fehlt. - g) Duge. - h) alii hinzugefügt. - Gedr: Lentz Becmannus enucl. p. 233.


181.

1309. März 27. Merseburg. Bischof Heinrich III von Merseburg bewidmet auf Bitten des Domdechanten Dietrich von Freckleben die Capelle in der Curie desselben zu Merseburg mit zwei Hufen Landes zu Spergere.

In nomine Domini amen. Nos Henricus Dei gratia Mersburgensis ecclesie episcopus recognoscimus et universis tam presentibus quam futuris cupimus in presentibus esse notum, quod, cum honesti viri dominus Rulecho et dominus Johannes, quondam filii domini Nicolai militis dicti Bůz, duos mansos sitos in villa et in campo Spergere cum suis pertinenciis quibuscunque, quos a nobis et ab ecclesia nostra in feudo habuerunt, pro se et suis heredibus ad manus nostras libere resignaverint, nos proprietatem et dominium dictorum mansorum cum omni iure, quod eisdem nunc inest vel inesse poterit in futurum, propter Deum et devotam precum instantiam dilecti nobis Theoderici de Vrekeleybin, decani dicte nostre ecclesie Mersburgensis, cum consensu et voluntate capituli nostri damus et donamus capelle site in curia dicti decani, que quidem curia ex una parte adiacet curie prepositure Mersburgensis. ---

Datum et actum Mersburg, anno Domini mo.ccco. nono, sexto Kalendas Aprilis.

Aus dem mit den Siegeln des Bischofs Heinrich und des Merseburger Domcapitels versehenen Orig. vollständig gedr: N. Mittheilungen des thür.-sächs. Vereins I. 4. 53-54.
Empfohlene Zitierweise:
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 3., Dessau: Emil Barth, 1877, Seite 121. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_3_121.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)