curie, quam edificaverat, caminata lapidea discordia verteretur, inter ipsos et eum talis amicabilis compositio intervenit. Edificia illa fundo eorum adherentia pro magnis defectibus patris sui Ernesti, bone memorie, et matris et suis ac in remedium animarum ipsorum de consensu uxoris sue Adelheidis et filiorum suorum Ricberti, Everhardi, Henrici in ecclesie ipsorum contulit proprietatem, dans etiam eis viginti quinque marcas Halberstadiensis argenti, ut eandem villicacionem nomine ipsorum possideat tempore vite sue. De eadem villicacione quolibet anno centum et octo maldras tritici et quinquaginta duas siliginis, maldram pise ac maldram salis mensure granarii Goslariensis, quatuordecim talenta Halberstadiensis monete, tres marcas Halberstadiensis argenti et dimidium fertonem statuto tempore inde persolvet. Quodsi prefatam pensionem non solverit, cadet a villicacione ac curia supradicta, nisi possit a dominis aliquam gratiam obtinere. Ne autem capciose decanus et capitulum videantur facere contra ipsum, dummodo frequenter non faciat, si in anno defectum viginti maldris vel etiam in triginta vel in duobus talentis aut etiam in tribus patiantur, insequenti anno cum primo novam prebendam ministrare inceperit, supplebit defectum prioris anni et tunc erit in iure, sicut prius. Si vero sterilitas terre vel tempestas aut devastatio exercitus evenerit, vivet in gratia canonicorum Goslariensium predictorum, si illam poterit demonstrare. Mortuo autem dicto Helemberto uxor sua Adelheidis sive filii sui Ricberdus, Everhardus, Henricus, si supervixerint, succedent ei in eadem conditione et forma, ita tamen, si aliquis eorum fiat clericus vel vir religiosus, nullum ius habebit in predictis. Si vero illi tres vel illi duo laici permanserint, semper seniorem inter se statuent, ad quem prefati domini Goslarienses habebunt respectum de sibi dandis conditionem patris ac formam servando, quemadmodum superius est expressum. Nec dominus Helembertus nec uxor sua nec filii sui villicacionem, curiam vendent, divident vel exponent. Defunctis autem domino Helemberto, uxore ac filiis supradictis villicatio et curia cum caminata lapidea ad ius et proprietatem ecclesie Goslariensis redibunt absque heredum aliquorum contradictione. Advocatiam vero, quam dominus Helembertus emit a domino Johanne de Gatersleve denariis eorum et litonum et quibus ipse addidit viginti marcas, nec ipse nec filii sui vendent nec heredes eorum vel domino suo resignabunt, set in premisso iure hominum, scilicet ad quatuor modiolos avene, integram retinebunt: si autem vellent vendere, ut carius possent, deberent dominis viginti quinque marcas Halberstadiensis argenti restituere et litonibus quod dederunt, et idem non possent facere, nisi voluntas accederet dominorum. Ut autem hec rata et firma permaneant, ad petitionem decani et capituli Goslariensis et Helemberti militis sepe dicti sigillis nostris presentem litteram fecimus communiri. Huius rei testes sunt: Bartoldus de Ditforde, Thidericus de Heckelinge, Rodolphus de Haselendorp, Johannes de Wedersleve, Hermannus de Wegeleve, Fridericus de Gerenrot, Willekinus de Westerhusen, Henricus de Adesleve milites, et alii quam plures.
Acta sunt hec Adesleve, anno a nativitate Domini mo. ducentesimo sexagesimo sexto, quarto Kalendas Octobris.
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 230. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_230.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
