Halberstadensis et dilectus filius …1 abbas de Cella dilecto filio magistro Conrado
de Marburch, eorum collega, excusato legitime olim tulissent excommunicationis sententiam in nobilem virum Henricum2 comitem Ascharie, Halberstadensis diocesis, pro eo,
quod infra terminum prefixum a nobis litem contestari noluit cum Nienburgensi monasterio, quod pro questione, quam super possessionibus et dampnis ac iniuriis habet cum
ipso comite iam per novem annos et ultra, inutiliter laboravit, ipso comite iudicium declinante, nos processu ipsorum plene nobis exposito per eosdem eis per scripta nostra
mandavimus, ut eandem sententiam solempniter publicantes et facientes usque ad satisfactionem condignam firmiter observari in aliis procederent secundum priorum continentiam litterarum. Nuper autem iidem iudices suis nobis litteris intimarunt, quod ipsi
mandatum nostrum fideliter exequentes sollempniter publicaverunt sententiam memoratam et procuratorem dicti monasterii in petitorum possessionem causa rei servande mittentes condempnaverunt comitem in expensis, prout iam dicte priores littere continebant.
Adiecerunt etiam, quod idem procurator olim propter huiusmodi questionem ad nostram
presentiam accessurus abbati et conventui dicti loci inhibuit appellando, ne ipse abbas
vel fratres in eius absentia, cum sibi totum huiusmodi negotium commisissent, iuri ecclesie renuntiarent in aliquo neve causam ante reditum suum submitterent arbitrio alicuius et ne ullam compositionem ecclesie dampnosam, et per quam monasterii privilegiis derogaretur, inirent. Cuius appellationem fratres unanimiter gratam habentes et ratam adhuc eidem cum ipso procuratore firmiter et constanter inherent. Porro eodem
procuratore in nostra presentia existente cum venerabilis frater noster Albertus1 Magdeburgensis archiepiscopus super absolutione dicti comitis sollicitaret episcopum memoratum,
idem vices suas Gernoto1 abbati Nienburgensi sub hac forma commisit, ut videlicet, si
coniudex suus, sine quo nichil facere poterat, prestaret assensum, beneficium absolutionis impenderet comiti sepedicto, ita tamen, si de bono ecclesie tractaretur aliquid cum
effectu. Dictus vero archiepiscopus personaliter accedens ad Nienburgensem ecclesiam
in tantum institit abbati predicto, quod ipse dissimulata appellatione prefata, fratribus
loci minime consensum prestantibus, ad importunam instantiam eiusdem archiepiscopi
una cum comite memorato sub pena mille marcarum ipsius archiepiscopi arbitrio se
submisit. Archiepiscopus vero forma, quam episcopus dederat pro arbitrio sue voluntatis, obmissa, irrequisito eius coniudice, comitem fecit absolvi, nulla ecclesie satisfactione
impensa, ac insuper promulgavit arbitrium contra privilegia ecclesie sepedicte, quod absque ipsius gravi lesione non posset ullatenus observari. Unde ipsi iudices absolutionem
predictam iudicantes irritam et inanem et cassantes arbitrium memoratum a pena in compromisso statuta ipsum abbatem penitus absolverunt iniungentes eidem, ut nichilominus
ecclesie sue assisteret fideliter in hac causa. Nos igitur ea, que super predictis omnibus provide facta sunt per iudices memoratos, obtinere volentes debitam firmitatem discretioni vestre per apostolica scripta mandamus, quatinus ea facientes firmiter observari
abbatem seu monasterium memoratum contra ea molestari temere non sinatis molestatores, si qui fuerint, monitione previa per censuram ecclesiasticam appellatione remota
compescentes. Testes autem etc. Nullis litteris obstantibus harum tenore tacito a sede
apostolica impetratis. Quod si non omnes etc.
Datum apud Urbem Veterem, iij Nonas Septembris, anno quinto.
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 36. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_036.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
