De sien Kind kleet in ’er Ask, den jök’t datt Geld in ’er Task.
De glatten Kadden gaht nich achter de Oken.
De to’n Penning slagen is, will sien Läv keen Daler weeren.
De sien Geld nich weet to vermall’n, de köpe Pötte un lat se fall’n.
Den Boom, de mie Schatten gift, mutt ich nich verachten.
Datt Hus must du för’n Schün’ ansehn.
Denn de Koh hört, de fat se bie ’n Steert.
De nich spinnt, de nich winnt.
Datt is ’ne slechte Husfro, de mit ’n Karkenkleed in de Köke geiht.
De froh uppsteiht, de väl vertährt, de lange slöpt, den Gott ernährt.
De sick will ehrlick ernähren, de mott väl flicken un wenig vertären.
De is so klook, as Kösters Koh, de dree Dage vor’n Regen to Hus güng un kreeg doch’n natten Steert.
Datt Geld, watt stumm is, mak’t liek, watt krumm is.
De watt Lewes hett, de geiht dernah, de wat Wehes hett, de klait dernah.
De vör’n Busk gro’t, kummt nümmer to Holt.
Denn Eenen mutt man üm siene Goodheit, denn Annern üm siene Leegheit to Frünne holen.
De sick anbütt, dessen Lohn is nich groot.
De Süke kummt anflegen, man se krüpt wedder weg.
De nich in’t Water löpt, krigt ok de Föte nich natt.
De Koh melkt dör’n Hals un ’n Hohn legt dör’n Kropp.
Denn Eenen sien Dood, is denn Annern sien Brod.
De Botter is alle Jahr dreemal dull; eenmal, wenn se to week is, ’t tweetemal, wenn se to hart is, un’t drüttemal, wenn man se nich hett.
De Fro kann mehr to’n Finster nut langen, as de Mann (to’r) in de Schündöhr inföhrt.
De Vagels fangen will, mutt nich mit Knüppels darnah smieten.
Friedrich Köster: Alterthümer, Geschichten und Sagen der Herzogthümer Bremen und Verden. Stade: In Commision bei A. Pockwitz, 1856, Seite 251. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:K%C3%B6ster_Alterth%C3%BCmer_251.png&oldid=- (Version vom 1.8.2018)
