(Um 1296.) Bischof Hermann von Halberstadt sowie die Grafen Otto I von Ascharien und Bernhard II von Anhalt bezeugen die zwischen dem Kloster Ilsenburg und dem Ritter Bernhard von Plötzke geschlossene Uebereinkunft bezüglich der Gerichte in Aderstedt.
Hermannus Dei gratia Halberstadensis ecclesie episcopus, Otto Dei gratia comes Ascharie et princeps in Anhalt, Bernhardus Dei gratia comes in Berneborch dictus de Anahalt, universis Christi fidelibus presentia audituris seu visuris salutem in eo, qui est omnium vera salus. Ne ea, que fiunt in tempore, simul cum lapsu temporis evanescant, expedit ea scripturis et testium subscriptionibus perhennari. Inde est quod tenore presentium publice profitemur, quod inter honorabilem virum dominum Hinricum abbatem in Ilsyneborch ac suum monasterium ac Bernhardum de Plotzeke strenuum militem existit taliter placitatum, ut omnis controversie materia sopiatur, videlicet quod homines predicti domini abbatis et ecclesie sue in villa Aderstede et in aliis villis pertinentibus ad iam dictum monasterium residentes, qui hucusque ex quadam necessitate legis apud ipsos introducte per totum anni decursum infra sex septimanas semel iudicium, quod godyng vulgariter dicitur, frequentaverunt nec non prenominato militi Bernhardo exactiones seu contributiones alias ex quadam consuetudine importuna, quociens eidem placuit, hactenus persolverunt, ammodo, ne prefati homines exactionibus voluntariis seu contributionibus quibuscumque faciendis ac oneribus aliis a prefato Bernhardo milite et a suis heredibus indebite pregraventur, de quolibet manso dimidiam marcam cum dimidio fertone Stendaliensis argenti hoc anno tantum ante diem beati Galli nunc proxime affuturum dabunt militi memorato, per cuius quidem summe ac pecunie solutionem efficaciter in dicto termino factam, prout premissum est, pretacti homines de cetero ab omnibus exactionibus, contributionibus, angariis seu perangariis in perpetuum erunt liberi et immunes, nec ipsi Bernhardo militi obedient quoquo modo, nisi quod ter in anno secundum consuetudinem loci ad iudicium, quod godyngh vulgariter dicitur, una cum aliis venient et, si quid ibidem querimonie vel accusationis contra ipsos delatum fuerit, sepedictus Bernhardus miles seu eius vicem gerens pro quantitate excessus tamquam iudex ordinarius iudicabit. Et si aliqui excessus, qui vulgariter ungherichte dicuntur, casualiter evenerint, qui ad ipsum delati fuerint, similiter omni die et omni hora tamquam iudex ordinarius iudicabit. Si vero ad ipsum nulla querimonia delata fuerit pro parte civium predictorum, eosdem non debeat pro eo aliquibus violentis molestationibus aut quibuscunque ad hoc faciendis angariis aggravare. Et si aliqua sententia, que dicitur ghewedde, inique arctati fuerint, a qua si non appellaverint, quitquid iuris fuerit, si gratia non intervenerit, sustinebunt. Si vero ab iniqua sententia quempiam ipsorum ad iudicium superbis, videlicet in Leseneborg, contigerit appellare, quitquid ibidem sententialiter dictatum fuerit, vigorem iuris sine contradictione qualibet sortietur. Et versa vice sepefatus Bernhardus miles pretaxatos homines, sicut alios subditos suos, contra omnes molestatores et iniuriatores eorundem pro sua possibilitate fideliter defensabit. Sed si prenominatus Bernhardus miles iudicium prenarratum, quod godyng dicitur, cum suis pertinentiis tempore succedente vendiderit vel alio quocunque modo alienaverit in alios
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 574. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_574.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
