Seite:Schnitz ond Zwetschga (Otto Keller).pdf/64

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

e jo gwis Angscht ond Schrecka gnuag ausgschtanda, – wia se aber jetzt so vor mer gschtanda ischt ond mi so ganz ruhig ond freindlich frogt ond au no Ottole secht, – do isch mer’s Bluat schtill gschtanda, – I be offa gschtanda scho als Bua koi Freind vom Liaga gwä, ond manche wohlverdeante Dracht Prigel isch mer scho gschenkt worde, weil e irgend a Jaunerei offa-n-ond ehrlich eibschtanda han, aber daß e en dem Moment mit ema kuderrote Kepfle a Luage rausgackst han, – do drieber schäm e me heit no net. „Der Karle kauft sich a Mohrakopfle,“ han e meiner Mueder zur Antwort gä, – meiner Mueder, dia scho gmerkt hot, daß oiner liaga will, bevor er no ’s Maul ufto hot. –

En dem Moment kommt mei Karle mit dem Mohrakepfle uf der Hand, ond trotzdem i mit am ganze Gsicht blenzelt han, schtreckt mir der Allmachtslalle, der siadich, des Mohrakepfle na ond secht: „Do!“

Nadierlich hot mei Mueder em nächste Augenblick scho raus g’het, daß des Mohrakepfle net em Karle, sondern mir g’hert, ond daß i ’s Geld derfür her gä han. –

Was soll e no viel sage? Mei Mueder nemmt en äller Seelaruah des Mohrakepfle ond gibt ’s meim Freind Karle. „Do Karle,“ secht se, „laß der ’s schmecka.“ Ond no nemmt se ihr Ottole an d’ Hand ond hoim gohts ens deire Vaterhaus!

Was derhoimda no vorganga-n-ischt, des hot, wenigschtens von mir, bis heidichstags no koi

Empfohlene Zitierweise:
Otto Keller: Schnitz ond Zwetschga!. Julius E. G. Wegner, Stuttgart 1917, Seite 60. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Schnitz_ond_Zwetschga_(Otto_Keller).pdf/64&oldid=- (Version vom 1.8.2018)