Seite:Schnitz ond Zwetschga (Otto Keller).pdf/12

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.


25
I frei me mei’s Lebas,

So viel als e ka,
Ond guck e mein Schatz,
Mein herzdausicha, a,
No pfeif e uf Reichtom,

30
Ond denk so für mi:

Koi Mensch isch so reich,
Wie mei Liesel ond i!


 Uf d’r Poscht.

5
A Bauraweible kommt uf d’ Poscht

Ond frogt, was a Paketle koscht,
’s isch groß ond au a bisle schwer,
So gibt se ’s dem Beamta her.
Der wiegt glei des Paketle g’nau

10
Ond secht no zu der Baurafrau:

„So koscht ’s zwoi Mark, es isch halt schwer,
Drom ganget er am beschta her,
Ond machet zwoi Paketla draus,
Des macht am Porto viel glei aus!“

15
„Ha,“ secht des Bauraweible no,

„I woiß net, wia-n-e dees soll do,
Vielleicht, daß ihr mir ’s kennet sa:
’s isch drenn a Ziahharmonika!“

Empfohlene Zitierweise:
Otto Keller: Schnitz ond Zwetschga!. Julius E. G. Wegner, Stuttgart 1917, Seite 8. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Schnitz_ond_Zwetschga_(Otto_Keller).pdf/12&oldid=- (Version vom 1.8.2018)