Addit, se quidem habuisse verum animum deferendi religionem Catholicam, sed nunquam firmiter fuisse resolutum, ad id exequendum, timendo semper, ne sequeretur poenitentia;
Neque etiam petiisse Missionem ex motu liberius transeundi ad Lutheranos, cum iam resipuerit, adeo ut nisi fuisset hic detentus, certe se contulisset in Scotiam.
Dicit se nullum habuisse complicem vel conscium suorum errorum praeter duos praedictos Bibliothecarios, seque nemini revelasse suam doctrinam, multo minus alios sollicitasse ad perversionem:
Librum vero se ideo scripsisse ac voluisse publicare typis, vt aliis praesertim notis ac amicis constaret de motivis sui discessus; ne crederetur ductus spiritu carnis, vel libertatis, sed stimulis conscientiae, et cognitione veritatis.
Interrogatus, quo devenerint folia illa, quae desunt in tractatu scripto, ait, se ea abjecisse, cum super materiis inibi contentis sibi jam potuerit satisfacere, idque de caeteris se similiter facturum fuisse, quam primum desuper fuisset convictus, prout re ipsa ultimo iam fuit super sacramento Eucharistiae, de quo prius sentiebat cum Calvinistis, Communione sub utraque etc. etc. item, quod Papa non sit Antichristus, sed Caput Ecclesiae etc. afferit se magis addictum fuisse Calvinianae sectae quam Lutheranae, maxime ob doctrinam Consubstantiationis, sive Impanationis in Eucharistia, se correspondisse tamen cum his ultimis sectariis, cum
Anonym: Leben und trauriges Ende des Pater Marianus Gordon eines gewesenen Benedictiners im Schottenkloster zu Wirzburg in: Journal von und für Franken, Band 1. Raw, Nürnberg 1790, Seite 138. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Leben_und_trauriges_Ende_des_Pater_Marianus_Gordon_eines_gewesenen_Benedictiners_im_Schottenkloster_zu_Wirzburg.pdf/26&oldid=- (Version vom 1.8.2018)
