Seite:Kinder und Hausmärchen (Grimm) 1856 III 132.jpg

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

He geit no Hues un segd he wör dedahl (auf die Erde) fallen, un siene Krucke wör intwe gohn. do seg Petrus „vör düt Moel, will ick ju no emol Geld giewen, nu müge ji seihn dat ji ’ne Krucke kriegt, wi sind erschrecklich dörstig“. „Wu will ick dat macken“, denkt he, „wenn se wier an’t Kartenspielen sind?“ He geit met sine Krucke weg un stopt sick de Ohren to, dat he dat spielen nig hört, un kümmt glücklick met sien Beer to Huse. Asse usse Herrgott un Petrus nu drunken hebt, do krieget he auk Hunger. „Wu sall ick dat anfangen?“ seg die Frau, „ick hebbe kien Mehl, ick mot von Aske enen Pannkoken backen.“ Do settet se sick tosamen un eiten wat, Hans Lustig kührt men ümmer von Kartenspielen, dat das so lustig genk; so kührt he so lange bes öhr de Schlop kümmt. Usse Herrgott un Petrus goht up ene Schauf Strauh liggen, un Hans Lustig un sine Frau bie dat Füer. Det Morgens, wu se upstohet, dat usse Herrgott un Petrus weg willt, do giffet he Hans Lustig drei Dehle, een Spiel Karten, wenn he dermet spielt, dann gewinnt he alles: un en Wörpel, wenn he domet wörpelt, so gewinnt he auck alles: un ene Figgeline, wenn he an to spielen fänk, dann sitt alles faste. Hans Lustig spielet wier lustig derup los, he gewinnt alles; he köfft sick wier Hues un Hoff; sine Karten un sine Figgeline dregt he ümmer bie sick. Endliks werd he krank, do kümmt de Daut un seg „Hans Lustig, du most sterwen“. „O“, seg he, „du gute Daut, plück mi doch no ene Beere ut den Baum, de vör mine Döre steiht“. Do de Daut in den Baum sitt, fänk Hans Lustig an sine Figgeline to spielen, do sitt de Daut in den Baum faste. He spielt wier lustig in Karten un Wörpels, do stervt ene von sine Verwandten, nu mot he nafolgen. Wi de erdet is, do beddet Hans Lustig een so’n andächtig Vader Unser. „So“, seg de Daut, „do hebbe ick uplueret, dat du dat bedden söst, nu most du deran“. Hans Lustig sterpt un klopt an en Himmel. „Well is dervör?“ „Hans Lustig“. „Du most no de Helle“. Wi he vör de Helle kümmt, klopt he an. „Well is dervör?“ „Hans Lustig“. „Wat wust du hier macken?“ „In Karten spielen“. „Wor wust du denn üm spielen?“ „Üm Seelen“. Hans Lustig spielet un gewinnet hunnert Seelen. He nimmt se up’n Nacken un klopt an de Himmelsdöhre. „Well is dervör?“ „Hans Lustig met hunnert Seelen, nig ene weiniger“. „No, goh men wier weg“. Kümmt wier vor de Helle un klopt an. „Well is dervör?“ „Hans Lustig, wi willt wier spielen um Seelen“. He gewinnt wier hunnert Seelen,

Empfohlene Zitierweise:
Brüder Grimm: Kinder- und Haus-Märchen Band 3 (1856). Dieterich, Göttingen 1856, Seite 132. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Kinder_und_Hausm%C3%A4rchen_(Grimm)_1856_III_132.jpg&oldid=- (Version vom 1.8.2018)