Seite:Erzählungen vom Oberharz in Oberharzer Mundart von Louis Kühnhold – Heft 3.pdf/24

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

Woß ward de Alte su aangaan,

245
Kricht se dich nett wieder zu saan!“


     Nu schproong die Annern nu offne ein,
Haar sollte mant wieder ruhig sein;
Derhäm sollte Käner wissen, woß mit’ne passirt,
Dass’r of’n Bahnhof mit wäär rangschiert.

250
Vergange waar jetzt die Zeit d’r Ruh,

D’r Zug fuhr wieder Annerschbarrig zu.

     Doch pletzlich schprang in vull’n Fahr’n
Ae Mann aus d’n Woong, haar war huuch in Jahr’n,
Un lof in Eil an d’r Maschien nu draan,

255
Ruffte laut: „Liewer Harr Eisenbahn,

Ich hoob man Tawakbeitel[1] vergass’n[2], —
Halten se doch, ich will unterdassen
Noch ä Mol zurick, —

260
Mir argert ju salver[3] dos Mißgeschick!“


     Jedoch wierer[4] nu kaam wieder,
Do guckter in d’r Heh, dann wieder nieder.
Of ä Mool gings luuß mit Schalten,
„Wart!“ schrierer, „[WS 1]dis sollt’r mir vergalten!“

265
     Nu waarer äne Zeit lang marschiert,

Do waarer an Zug verbei passirt.
„Wart!“ su erschallte seine Schtimm,
„Aene gruße Frääd[5] bräng ich Eich rim;
Ich gieh nu gans nauf zu Fuß,

270
Kumm ich uum an, su leeg ich luuß,

Verzehl dänn Alles wies is gewasen,
Sudaß m’r schpäterhin kann lasen,


  1. Tawakbeitel = Tabaksbeutel.
  2. vergass’n = vergessen.
  3. salver = selbst.
  4. wierer = wie er.
  5. Frääd = Freude.

Anmerkungen (Wikisource)

  1. Fehlendes Anführungszeichen eingefügt