|
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit |
|
|
excoriare nitebantur, ne ultra procedendi facultas eis daretur, eadem qua venerant via
ad Urbem eos redire fecimus. Cumque per electionem principum a solo Deo regnum
et imperium nostrum sit, qui in passione Christi filii sui duobus gladiis necessariis regendum
orbem subiecit, cumque Petrus apostolus hac doctrina mundum informaverit:
’Deum timete, regem honorificate‘, quicumque nos imperialem coronam pro beneficio
a domno papa suscepisse dixerit, divinae institutioni et doctrinae Petri contrarius est
et mendacii reus erit. Quia vero actenus honorem ac libertatem aecclesiarum, quae
iam diu indebitae servitutis iugo depressa est, a manu Egyptiorum studuimus eripere
et omnia eis dignitatum suarum iura conservare intendimus, universitatem vestram
super tanta ignominia nobis et imperio condolere rogamus, sperantes, ne honorem
imperii, qui a constitutione Urbis et christianae religionis institutione ad vestra usque
tempora gloriosus et imminutus extitit, fidei vestrae indivisa sinceritas tam inaudita
novitate, tam presumptuosa elatione imminui patiatur, sciens omni ambiguitate remota,
quod mortis periculum ante vellemus incurrere, quam nostris temporibus tantae
confusionis obprobrium sustinere.
Quotiens aliquid in aecclesia contra honorem Dei et salutem fidelium attemptatur, fratrum et coepiscoporum nostrorum, et eorum precipue qui spiritu Dei aguntur, cura debet existere, ut ea quae male gesta sunt gratam Deo correctionem debeant invenire. Hoc autem tempore, quod absque nimio merore non dicimus, karissimus filius noster Fridericus Romanorum imperator tale quid egit, quale temporibus antecessorum suorum non legimus perpetratum. Cum enim nos duos de melioribus fratribus nostris, Bernhardum scilicet tituli Sancti Clementis et Rolandum cancellarium nostrum tituli Sancti Marci presbiteros cardinales, ad ipsius presentiam misissemus, ipse, cum primum ad eius presentiam pervenerunt, alacriter visus est eos recepisse. Sequenti vero die, cum redirent ad eum et literae nostrae in eius auribus legerentur, accepta occasione cuiusdam verbi, quod ipsarum litterarum series continebat, ’insigne videlicet beneficium imperialis coronae tibi contulimus‘, in tantam animi commotionem exarsit, ut convicia, quae in nos et legatos nostros dicitur coniecisse, et quam inhoneste ipsos a presentia sua recedere ac de terra sua velociter exire compulerit, et audire obprobrium et lamentabile sit referre. Eis autem ab illius presentia excedentibus, facto edicto, ne aliquis de regno vestro ad apostolicam sedem accedat, per omnes fines eiusdem regni custodes dicitur posuisse, qui eos, qui ad apostolicam sedem venire voluerint, violenter debeant revocare. Super quo facto licet aliquantulum conturbemur, ex hoc tamen in nobis ipsis maiorem consolationem accipimus, quod ad id de vestro et principum consilio non processit. Unde confidimus, eum a sui animi motu consilio et persuasione vestra facile revocandum. Quocirca, fratres, quoniam in hoc facto non solum nostra sed vestra et omnium aecclesiarum res agi dinoscitur, karitatem vestram monemus et exhortamur in Domino, quatinus opponatis vos murum pro domo Domini et prefatum filium nostrum ad viam rectam quam citius reducere studeatis, attentissimam sollicitudinem adhibentes, ut a Reinaldo cancellario suo et Ottone palatino comite, qui magnas blasphemias in prefatos legatos nostros et matrem vestram sacrosanctam Romanam aecclesiam evomere presumpserunt, talem et tam evidentem satisfactionem faciat exhiberi, ut, sicut multorum aures amaritudo sermonis eorum offendit, ita etiam satisfactio multos ad viam rectam debeat revocare. Non acquiescat idem filius noster consiliis iniquorum, consideret novissima et antiqua et per illam viam incedat, per quam Iustinianus et alii catholici imperatores incessisse noscuntur. Exemplo siquidem et imitatione illorum et honorem in terris et felicitatem in caelis sibi poterit cumulare. Vos etiam, si eum ad rectam
semitam reduxeritis, et beato Petro apostolorum principi gratum dependetis obsequium
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit.Tübingen: Verlag von J.C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1913, Seite 13. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Zeumer_V2_013.jpg&oldid=- (Version vom 9.9.2019)
