|
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit |
|
|
susceperit, quanta cordis affectione tractaverit, quantam tibi dignitatis plenitudinem
contulerit et honoris, et qualiter imperialis insigne coronae libentissime conferens,
benignissimo gremio suo tuae sublimitatis apicem studuerit confovere, nichil prorsus
efficiens quod regiae voluntati vel in minimo cognosceret obviare. Neque tamen penitet
nos tuae desideria voluntatis in omnibus implevisse, sed, si maiora beneficia excellentia
tua de manu nostra suscepisset, si fieri posset, considerantes, quanta aecclesiae Dei
et nobis per te incrementa possint et commoda provenire, non inmerito gauderemus.
Nunc autem, quia tam inmensum facinus, quod in contumeliam universalis aecclesiae
et imperii tui noscitur etiam commissum, negligere ac dissimulare videris, suspicamur
utique ac veremur, ne forte in hanc dissimulationem et negligentiam propter hoc
tuus animus sit inductus, quod suggestione perversi hominis zizania seminantis adversus
clementissimam matrem tuam sacrosanctam Romanam aecclesiam et nos ipsos
indignationem, quod absit, aliquam conceperis vel rancorem. Ob hoc igitur et ob alia
omnia negotia, quae cognoscimus imminere, duos de melioribus et carioribus quos
circa nos habemus, dilectos scilicet filios nostros, Bernhardum tituli Sancti Clementis presbiterum
cardinalem et Rolandum tituli Sancti Marci presbiterum cardinalem et cancellarium
nostrum, viros utique religione et prudentia et honestate conspicuos, serenitati
tuae de latere nostro ad presens duximus destinandos, excellentiam tuam rogantes
attentius, quatinus eos tam honorifice quam benigne recipias, honeste tractes, et ea
quae ipsi super hoc et super aliis ad honorem Dei et sacrosanctae Romanae aecclesiae,
ad decus etiam et exaltationem imperii pertinentia ex parte nostra imperatoriae propo
suerint dignitati, sicut ab ore nostro procedant, absque ulla hesitatione suscipias et
ipsorum verbis, tamquam si ea contingeret nos proferre, fidem non dubites adhibere.
Cum divina potentia, a qua omnis potestas in caelo et in terra, nobis, christo eius, regnum et imperium regendum commiserit et pacem aecclesiarum imperialibus armis conservandam ordinaverit, non sine maximo dolore cordis conqueri cogimur dilectioni vestrae, quod a capite sanctae aecclesiae, cui Christus pacis ac dilectionis suae characterem impressit, causae dissensionum, seminarium malorum, pestiferi morbi venenum manare videntur. De quibus, nisi deus avertat, totum corpus aecclesiae commaculari, unitatem scindi, inter regnum et sacerdotium scisma fieri pertimescimus. Cum enim nuper in curia Bisuncii essemus et de honore imperii et salute aecclesiarum debita sollicitudine tractaremus, venerunt legatia postolici asserentes, se talem legationem nostrae afferre maiestati, unde honor imperii non parvum accipere deberet incrementum. Quos cum prima die adventus sui honorifice suscepissemus et secunda, ut mos est, ad audiendam legationem eorum cum principibus nostris consedissemus, ipsi quasi de mammona iniquitatis inflati, de altitudine superbiae, de fastu arrogantiae, de execrabili tumidi cordis elatione legationem apostolicis litteris conscriptam nobis presentaverunt, quarum tenor talis erat: quod pre oculis mentis semper deberemus habere, qualiter domnus papa insigne imperialis coronae nobis contulerit neque tamen penitentia moveretur, si maiora excellentia nostra ab eo beneficia suscepisset. Haec erat illa paternae dulcedinis legatio, quae unitatem aecclesiae et imperii confovere debuit, quae vinculo pacis utrumque colligare studuit, quae ad utriusque concordiam et obedientiam animos audientium allexit. Certe ad vocem illam nefandam et omni veritate vacuam non solum imperialis maiestas debitam indignationem concepit, verum omnes principes qui aderant tanto furore et ira sunt repleti, quod sine dubio illos duos iniquos presbiteros mortis sententia dampnassent, nisi hoc nostra intercepisset presentia. Porro quia multa paria litterarum apud eos reperta sunt et scedulae sigillatæ ad arbitrium eorum adhuc scribendae, quibus, sicut actenus consuetudinis eorum fuit, per singulas aecclesias Teutonici regni conceptum
iniquitatis suae virus respergere, altaria denudare, vasa domus Dei asportare, cruces
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit.Tübingen: Verlag von J.C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1913, Seite 12. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Zeumer_V2_012.jpg&oldid=- (Version vom 9.9.2019)
