Seite:De Kinder und Hausmärchen Grimm 1819 V2 252.jpg

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.
139.


Dat Mäken von Brakel.


Et gink mal ’n Mäken von Brakel na de sünt Annen Capellen unner de Hinnenborg un weil et gierne ’n Mann heven wulle un ock meinde, et wäre süs neimes in de Capellen, sau sank et:

„O hilge sünte Anne!
help mie doch bald tom Manne,
du kennst ’n ja wull,
he wuhnt var’m Suttmer Dore,
hed gele Hore:
du kennst ’n ja wull!“

De Köster stand awerst hünner den Altare un höre dat, da rep he mit ’ner gans schrögerigen Stimme: „du kriggst’n nig! du kriggst’n nig!“ Dat Mäken awerst meinde, dat Marienkinneken dat bie de Mudder Anne steiht, hedde üm dat to ropen, da wor et beuse un reip: „Pepperlepep, dumme Blae, halt de Schnuten un lat de Möhme kühren (die Mutter reden)!“


140.


Das Hausgesinde.


„Wo wust du henne?“ – „Nah Walpe!“ – „Ick nah Walpe, du nah Walpe; sam, sam, goh wie dann!“

Empfohlene Zitierweise:
Brüder Grimm: Kinder- und Haus-Märchen Band 2 (1819). Berlin: G. Reimer, 1819, Seite 252. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Kinder_und_Hausm%C3%A4rchen_Grimm_1819_V2_252.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)