Seite:De Geschichtsauffassung 245.jpg

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

Historiker gelten, bei K. Hagen, Deutschlands literarische und religiöse Verhältnisse I, 83 ff. Eine neue Biographie wäre sehr lohnend und wünschenswert.

84) Besonders wichtig sind da die Zitate aus den noch ungedruckten und wenig verbreiteten Panegyrici latini in der Cohortatio Helvetiorum und die Erwähnung des Herodian in der Apologia contra Leonardum Giustinianum. Herodian war 1493 in der Übersetzung des Aurispa in Rom gedruckt. – Daß Bebel den Ligurinus vor dem Drucke kannte, zeigt das Zitat in: Qui autores legendi sint. Ich setze die Stelle, da sie die erste ausführlichere Erwähnung des Ligurinus bietet, her: Nullus apud Germanos ad nostra usque tempora repertus est, quod ego sciam, qui priscam eloquentiam sermonemque ex omni parte purum expresserit, nisi forsan mihi nondum visus quidam Christianus vel ut alii volunt Guntherus Alemannus, qui duodecim libris Federici I gesta complexus heroici carminia ardore, eloquio atque historica veritate, eloquio quoque non vulgari, sed erudito et diserto Lucanum ipsum effinxisse esseque aemulatum foelicissime praedicatur. Cuius dii dent ut aliquando opuscula in lucem prodeant.

85) Nauklerus II, 119b: Quis dubitat inter priscos Germanorum populos fuisse non parum multos, qui suis temporibus gloria rerum gestarum insignes et praeclari extitere, cum quibus fama simul extincta est propter inopiam scriptorum, qui gesta oratione vel carmine illustrarent. In quo nihil aliud quam naturam accusandum censeo, quae de industria quasi videtur humanae perfectioni invidere, quoniam ex Germanis qui egregia facerent, reperti sunt innumeri, qui conscriberent nullus. Sed quia abscondi non poterat civitas super montem posita, homines externi vel admiratione permoti non passi sunt earum rerum, quae digna immortalitate essent, memoriam penitus interire. Quorum profecto testimonium tanto praevalet auctoritate, quanto ab omni suspicione affectionis fuerunt alieni. Illis proinde haud vulgaris a nobis, ut reor, gratia debetur, per quos consequimur, etsi non de integro Germanorum egregia opera, saltem partem teneamus. – Dagegen Bebel (Oratio b 4) bei der Besprechung der Taten Cäsars in Deutschland: Quod si Caesar de se ipso haec fatetur, quid si quispiam ex Suevis interfuisset remque ad posteros transmisisset? 0 quantum in multis dissentiret a Iulio, nemo enim est, qui non magnifice de suis rebus loquatur, multo magis scribat et adversariorum, quantum possit, extenuet. Quare, augustissime rex, iustissime conqueror, Germanos nunquam animos sed scriptores defuisee. Noch stärker die Einleitung zur Epitome laudum Suevorum.

86) S. über ihn Horawitz in ADB IV, 378–81.

87) Oratio c 4. Die Erörterung schließt: Nec me quisquam haec commentum esse existimet, sed coetaneos Caesaris [sc. Friderici II] viros gravissimos haec et maiora scripsisse non dubitet, de quibus rebus et nos aliquando plura edemus. Die Stelle über Petrus de Vineis in Qui auctores legendi sint.

88) Diese von Coccinius 1503 im Alter von 24 Jahren verfaßte, aber wegen einer Denunziation nicht veröffentlichte Schrift kennen wir aus seinen eigenen Angaben in den beiden Apologien, die er 1506 mit De imperii a Graecis ad Germanos tralatione drucken ließ. Vgl. Horawitz l. c., der die Stelle c2’: In hoc ego capitulo a scribendo supersedi, ductus consilio cuiusdam fautoris et amici singularis, maxime ut iuris studium olim per me Viennae coeptum diligentius in patria continuarem wohl mit Recht auf Nauklerus bezieht. Der Titel der Schrift war: De imperii iuribus. Es war aber bereits die Abschwächung