Seite:De Arndt Mährchen 2 082.jpg

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.



De witte Fru to Löbnitz.

In Löbnitz[1] ging de Red, datt eene witte Fru bi nachtslapender Tid rundging. Ehr Gang was van der Bleke äwer dat Steg, dat achter dem Backhuse up der Beek liggt, dörch dat Backhus üm den Schaapstall un üm de grote Schün, un denn går langsam dör den Boomgården un Blomengården, wo se oft still stund un sick bückte, as wenn se Äppel upsammelde edder Blomen plückte. Van då ging se toletzt in dat Hus, wo se üm Klock Een meist ut dem Keller unner der Trepp herupsteeg mit eenem Licht in der Hand, wåran blage Fünkschen stöweden un dat hell upgnistrede. So is se oft sehn üm de Gespensterstund, un ook mine selige Moder sede, se hedd se mal schemern sehn. Se plag jümmer an der Trepp still to stahn un sick wunnerlich ümtokiken ook woll de Husdör to beföhlen, ob se slaten were; denn ging se langsam un potentatisch de Trepp herup un steg to Bänen unner de Oken to den Katten un löschte ehr Licht ut. Dat is enmal wiß, keen Minsch ging to der Tid gern up de Dele un up de Trepp; un dat was dat Besünnlichste, datt keen Hund då je to liggen edder to rasten plegde. Un oft is’t schehn, datt Mägde, de de Trepp mit Licht


  1. Löbnitz, südlich von Barth in Nordvorpommern gelegen
Empfohlene Zitierweise:
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 82. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_082.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)