Seite:De Arndt Mährchen 2 078.jpg

Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.


im Slap, un sede: Seht mi mal de Wiwerputzen, de se des Dags fangen! Ji hewt to weinig to dhon, un denn sett’t ju de Bös, de mit ju up der Fulbenk liggt, allerlei kruses un wildes Tüg in den Hirnkasten; äwerst mine Äx driwt Düwel un Gespenster ut, un ick wet ook een probates Middel, dat se di utdriwen schall, wenn du mi nich slapen letst. Se äwerst antwurt’te em: So seh doch to! kannst du den grisen Mann nich sehn, de då up dem Stol sitt un to uns heräwer kickt? Seh! seh! wo he nu wedder up den Awen henwist! he het uns wiß wat to apenbåren. Ach! du Herre Je! wo schüddelt he nu mit dem Kopp! un wat süht he mit eenem Mal bös ut! Un de Fru schreide lut up, un de Timmermann schult noch heftiger, un dåmit vörswund de olde Grising. Un de nächste Nacht ging’t grad wedder so, un de Fru weckte ehren Mann wedder up. As he se äwerst bedraude, wenn se en nich in Freden slapen lete, würd he ehr de Gespenster mit ungebrennter Asch utdriwen, sweeg se un stack ehren Kopp unner’t Bedd. Un de grise Mann kam jede Nacht up dersülwigen Wise, un dat Wif, dat en sehn kunn, wakte jümmer up; man se dörst sick nicks marken laten. So geschach dat woll een paar Weken, un dårup tögen se nah der Stadt Grimm af. Ditt was üm de Ostertid, as se Richtenbarg vörleten. Un as’t gegen Martini ging, kreeg de Timmermann eenen Bref van dem Mann, dem he sin Hus vörköft hedd, un he schref em: „Gott tom Gruß, min leewe Fründ! Ick weet, worüm ji ju Hus tom Richtenbarg vörköft hewt, wiel’t då mit ju nich vörwarts gahn wull; äwerst Gott, de alles am

Empfohlene Zitierweise:
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 78. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_078.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)