wist hedd, wölterden se eenen groten Steen, wo nu de Pahl an dem Graben steit; un de Vörwalter müßt’ sick an den Steen stellen, wo sin Finger de Stell wist hedd, un sweren, datt were de rechte Sched tüschen den beiden Dörpern, un wenn’t nich wåhr were, schull de Düwel en mit Hut un Haar hebben. Un he lede sine Hand up den Steen un krüzte sick un sede: de Steen mügt Föt kriegen un up en springen un danzen, wenn he löge. Un wat geschah dårnah? Man schall mit dem olden Fiend keenen Spaß driwen, he is ook een gefährlich Herr, un lett sick nich ümsünst herutfodern. Se gröben un gröben, un de Vörwalter nam ook eenen Spaden un hulp dat Loch graben, wo se den Steen herinsenken wullen. Un as de bi’m besten Graben was, då wurd de Steen den Lüden, de en up der Kant hüllen, mit eenem Mal to mächtig un swippte weg un sprung dem Vörwalter grad upt Liw un quetschte em beide Beenen af un rullde up den Buk, un muschdood was he un peep nich mehr. De Lüde äwerst, de dat mit ansegen, kam een Gruwel an, datt se bi hellem lichten Dage binah dåvon lopen weren. Un de Mordsteen liggt up dersülwigen Stell bet an den hütigen Dag, un üm de Middnacht, wenn’t Twelw sleit, is’t då nich richtig. De Steen, as he de Klocken in Langenhanshagen un Lüdershagen slan hürt, springt up un makt eenen Dreih, as wull he tor Hochtidsmusik des jüngsten Dags updanzen. Un as he sick rögt, krüppt een Mann unner em herut mit eenem grisen Rock an un eene witte Slapmütz up’m Kopp. De mütt eene ganze Stund up dem Steen sitten Winter- un Sommer-Tid bi Mand- un Stiern-
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 26. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_026.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
