schreien. Gegen de Armod was he ahn Erbarmen un keen Bedelmann kam mehr äwer sine Scheden, un ick glöw, de Düwel ut der Höll hedd sick nich unnerstahn, in sinem Forst sick een Spazierstöckchen to sniden. So hantierde he as een Undeerd unner de Minschen, solang he lewde, un was keen Beduren un Bestüren mit em. Äwerst, min leewe Herr Blagfoot, so krus du di ook tierdest un so herrsch du ook uppkloptest, as schull de Welt sick unner diner Fust rögen, am Ende kam doch een gröter Herr un kloppte an dine Dör. De Dood kam un streckte un reckte minem Herrn Urian de Knaken ut un de Düwel schickte eene hele Legion siner Gesellen de arme Seel in de Höll to slepen. Gott hett äwerst een Teken markt, woran sick alle unchristliche un harde Herren, wenn se willen, spegeln känen, un dat is de Vagel Blagfoot. Un se seggen, dat is een Düwelskind, dat van dem wilden Junker herstammt. Ick bün äwerst keen Doktor un vörstah nich, wo dat togahn kann. Un he hett sine Straf bawen der Erd, as sin Vader in der Höll, datt he mit heschem un häßlichen Schreien rundflaggern un hungern un frieren mütt, wenn alle annern Vägel un ook dat Volk der Falken un Wihen sick vörlustiren. Denn wenn datt kold ward un de kahle un magre Winter kümmt, denn macken de meisten Vägel sick up un flegen äwer See un Land wiet weg hen, wo't warm is, un kamen erst im Fröhjåhr wedder wenn Snee un Riep weg sünt. He äwerst mütt hier beduren un utholden den langen kolden Winter un äwer den witten Streken flegen un luren un luren un luren, ob he woll een mageres Musken edder eenen helligen Vagel erwischen
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 21. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_021.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
