|
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1898) |
|
|
in Wald, dass se se umbringe solle: sie meeste awwer ihr Zunge mietbringe, dass er sieht, dass se tout weer.
Noch sen die zwee Mann miet er fort in Wald un wie se sou weit drin gwäst sen in ěre Wildnis, wu niemed meh ihne uf die Spuur hot komme kenne, not häwwe se ěre gsaat, dass se se umbringe solle, weil se zu ihrem Vatter gsaat heet, dass sen sou gäärn heet wies Salz. Noch hot se halt arg aaⁿghalte un hot gheilt, dass se er doch s Läwe schenke solle. Die zwee häwwe se aa gäärn ghat un sisch en hart wädder gange; nocht häwwe se sich broote, wie ses mache solle. Nocht hot sen verspräche messe, dass se sich nie meh im Land woot sähe losse, dass es net verrote wärd, dass se noch lääbt, un dass se net aa ums Läwe kumme. Nocht hot sen däs versproche. Un do häwwe se e Hindl, wu se bei sich ghat häwwe, tout gmacht un häwwe dem die Zung rausgschnitte un häwwe se eiⁿgwickelt un häwwe se mit haam.
Die Kenigstochter isch fort. Noch wie die zwee haamkumme sen, häwwe ses em Kenig gsaat, sie heete die Zung. Not hot der Kenig gsaat: er mecht se net sähe, sie soote se in Sudde neiⁿschmeiße. Däs isch en rächt gwest, weil se gfärcht häwwe, er mecht die Zung erkenne.
Die Kenigstochter isch lang im Wald rumgärrt un isch sou lang fortgloffe bis se aus em Land nauskumme isch un in e fremm Land neiⁿ. Un not hot se sich um Äärwet umgsähe. Not hot se halt närjeds kaaⁿ Unnerkumme gfunne un isch von aam Ort an de annere gschickt worre, bis er gsaat worre isch, se soll in en Ort naaⁿgehe, dort weer e Schloss, dort weer e alti Kenigin, die teet als sou Maadlin ufnemme. Nocht wie se do naaⁿkumme isch, hot se aa aaⁿghalt um Äärwet: sie teet schun sou lang rumlaafe, sie woot alle Äärwet touⁿ. Un weil se halt so arg aaⁿghalte hot, not hot die Kenigin sie bhalte un hot se sou näwerum arweite losse mit Holztrage un allerhand. Weil der Kenigstochter ihr Klader verrisse gwest sen, isch se net gacht gwest; wie se awwer widder ordliche Klader ghat hot, hot se zu der Kenigin naaⁿ gdärft un hot im Gaarte schaffe messe, wo die Kenigin spaziere gangen isch. Un do isch se halt arg fleißig gwäst: des hot der Kenigin arg guut gfalle. Die Kenigin hot viel Blumme ghatt, die hot die Kenigstochter morjeds un oweds gieße messe.
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI. Hanstein, Bonn 1898, Seite 89. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXVI_097.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
