|
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1898) |
|
|
Wort gäwwe: er soot er doch vun dem Wasser gäwwe, ihr Vatter teet sunscht net gsund wärre. Awwer der Frosch hot gsaat: Wannd mi net heierschst, krigscht aa kaaⁿ Wasser! Nocht hot se sich halt bsunne driwwer un hot gdenkt, dass ihr Vatter sunscht net gsund wärre teet, un hots dem Frosch versproche, dass se en heiert. Nocht hot se von dem Wasser nemme dürfe un isch mit haam un ihr Vatter hot von dem Wasser gtrunke un isch vun Stund aaⁿ besser worre.
Nu wies halt Owed gwäst isch, no isch halt e Gplatsch die Stäge ruf kumme un vor die Tiir hiiⁿ un shot grufe: Schenstes Jungfer Lieschen, mach mir auf! Un shot sou lang grufe un hot net gruckt, bis se die Tiir ufgmacht hot un do isch der Frosch reiⁿghopft. Not isch sie vorneraus neiⁿgsprunge un hot die Stuwwetiir zugschlage. Nocht hot der Frosch vor der Stuwwetür widder grufe: Schenstes Jungfer Lieschen, mach mir auf! Un wie er sou fortgschraue hot, hot ihr Vatter gsaat: sie soll em ufmache. Not isch se naaⁿ un hot em ufgmacht un isch awwer vornereiⁿ zrickgsprunge un isch neiⁿ in ihr Bett. Not isch der Frosch halt noochghopft un isch hiiⁿ bis vor ihr Bett un hot widder grufe: Schenstes Jungfer Lieschen, heeb mi neiⁿ! Un hot halt sou lang fortgschraue, bis sen neiⁿghouwe hot un hot en naaⁿgschuckt näwe hiiⁿ und hot sich rumgleegt un an die Wand naaⁿ geguckt.
Wie der Frosch drin gwäst isch im Bett, isch er still gwäst. Not isch sie eiⁿgschlofe; un wie se am Morje ufgwacht isch, isch die Froschhaut voorm Bett gläje un e schener Kenigsprinz isch näwer gläje. Der hot er gsaat, dass er verwunsche gwäst weer un sie heet en erlese kenne. No häwwe se nanner gheiert un sen glicklich minnanner gwäst.
Sisch en Kenig gwäst, der hot drei Techtre ghatt, un do hot er se emool gfroogt, wie se sou beinanner gwäst sen, wie gäärn dass se en heete. No hot die Eltscht gsaat: sou gäärn wie en Edelstaaⁿ. Un die Anner hot gsaat: so gäärn wie e Pärle. Nocht wie er die Dritt – die hot Rose ghaaße – gfrogt hot, hot die gsaat: so gäärn wies Salz. Un däs hot de Kenig sou verzirnt, dass er die jingscht Tochter hot umbringe losse wolle un hot zwee vertraute Mann mit er fortgschickt
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI. Hanstein, Bonn 1898, Seite 88. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXVI_096.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
