|
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1898) |
|
|
worre. De Kenig un seiⁿ Frau un die Kinner häwwe herrlich un in Freide minanner glääbt.
Sisch en Kenig gwäst, der hot e sou e scheni Fraa ghatt mit goldene Hoor un sisch kani sou zfinne gwäst. Un die isch em krank worre un wie se gfihlt hot, dass se sterwe muss, so hot se de Kenig vors Bett komme glosst un hot gsaat: er därf sisch kaⁿ anneri Fraa nemme als e sodige, wo ihre gleich sähe teet an Scheenheit un Pracht un aa sou goldene Hoor heet. Un dann isch se gstorwe. Un wie se e zeitlang dout gwest isch, no häwwe seiⁿ Unnerdane häwwe wolle, dass er sich widder verheire soll. Not hot er gsaat, dass er kaⁿ anneri nemme därf als wie die Kenigin gwäst weer un aa mit sou goldene Hoor. Sie solle fortgeh un sou ani suuche. Nocht sen se fort un häwwe iwweraal gsuucht un häwwe halt kani sou gfunne.
Der Kenig awwer hot so e Tochter ghatt, wo ganz des Äwebild gwäst isch vun seiner Fraa. Un do hot e zu er gsaat: Jetz muss i halt dii zur Kenigin mache! Do isch die Kenigstochter verschrocke un isch nausgloffe ins Freie un hot gheilt. Un do isch e alt Mendl kumme un hot gfroogt: Kenigstochter, worum heilscht dann sou? Nocht hot se gsaat: Ach, ich soll mein Vatter heire! Noch hot des alt Mendl gsaat: Jetz gescht haam un sagscht deim Vatter, er soll der e Klaad mache losse so bloo wie der Himmel isch un mit goldene Stern drin. Noh isch se haam un hots em Kenig gsaat. Not hot der Kenig gsaat: Ich wills mache losse un will awwer noch emool noochsähe losse, ob ich net e anneri Fraa finne kann.
Er hot noch emool suuche glosst; se häwwe awwer kani gfunne, wie er se hot häwwe wolle. Not hot er halt däs Klaad mache glosst un hot zu seiner Tochter gsaat: Etz muss i di doch zur Kenigin nemme.
Not isch se widder naus un do isch das alt Mendl widder kumme un hot gfroogt, worum se sou traurig isch. Do hot ses em gsaat, dass se des Klaad hot un dass se jetz doch ihrn Vatter heire muss. Etz gescht haam un sagscht deim Vatter, er soll der e Klaad maache losse, so weiß wie die Wolke am Himmel, wann der Schnee bliht, un mit goldene Stern drin.
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI. Hanstein, Bonn 1898, Seite 84. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXVI_092.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
