|
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXIV Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1897) |
|
|
sauwer abgputzt. Un wie sen recht abgputzt hot, noch isch er als en ganzer Mensch un als en schener Prinz vor er gschtanne. Un des Schloss un alles isch scheeⁿ un hell un prächtig gwest. Der Prinz isch awwer verwunsche gwest un hot nur dodurch erleest werre kenne, dass er e Fraa krigt, die en, wann er dreckig isch, mit ihrm weiße Sacktiechl abputzt. Un do hewwe se glicklich un in Freide minanner gleebt un wann se net gschtorwe sen, lewe se heit noch.
En Kenig hot e Tochter ghatt, der isch kaⁿ Freier recht gwest, sie hot iwwer jeden ebbes gwisst. Nocht isch en Kenigsuhⁿ kumme un hot aaⁿgsproche um se, nocht hot sem e Billétt gschickt, er miist erscht zwa Johr Houfna[rr] seiⁿ bei ire, ob sen ze ihrm Gmahl nemme täät. Er isch awwer en durchtriwwener Prinz gwest un isch fort zu seim Vatter un hot sich e golde Schpinnrädl un e Häschpele mache losse. Dann hot er zweeⁿ Diener miitgnumme un isch verklaadt miit en naaⁿ greist zu der Kenigstochter. Der aaⁿ Diener hot er des golde Schpinnrädl un des Häschpele weise messe, un des hot er halt guut gfalle un se hots durchaus hewwe wolle. Nocht hot der Diener zu er gsaat: Wann se in seim Zimmer bei em iwwer Nacht bleiwe täät, nacht tääts ses krieje. Wie se awwer in der Nacht kummen isch, so hot der Diener sein Herr in des Zimmer gschickt un sie hot bei em gschlofe. Un wie halt e Zeit rum gwest isch, no hot ses gspiirt, dass se uf der Hoffnung isch, un hot dem Herr, wo als Diener verklaadt gwest isch, gsaat, sie kennt jetzt nimmer uf em Schloss bleiwe un sie woot miit em fortgehⁿ; ob er kaaⁿ Haus dehaam häät, wo se keente hiⁿ gehⁿ. Do hot er gsaat: Naaⁿ! Wann du miit mer gehⁿ witt, so messe mer souviel verdiene, dass mer minnanner lewe kenne. Nocht hot ses Kind in e Leituuch binne un uf de Buckel henke messe un so senn se minnanner fortgzoge. Er hot e Geije ghatt, un wann se in e Stadt kumme senn, do hot er sie in e Gass gschickt zum Fechte un Geldfoddere un eer isch in e anneri Gass un hot gtaaⁿ, als ob er dort ufschpiele un Geld verdiene täät. Seiⁿ Vatter hot em awwer immer Geld gschickt. Un ire hot er die Schandárme
- ↑ Vgl. König Drosselbart.
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXIV. Hanstein, Bonn 1897, Seite 181. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXIV_187.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
