1238. Januar 12. Quedlinburg. Die Aebtissin Gertrud von Quedlinburg bezeichnet diejenigen Quedlinburger Güter, welche von der durch Graf Siegfried von Blankenburg dem Grafen Hoier von Valkenstein abgekauften Vogtei befreiet sind, darunter auch vier Freihufen zu Rieder.
In nomine Domini amen. Gertrudis Dei gratia Quidelingeburgensis abbatissa omnibus tam presentibus quam futuris in perpetuum. Cura regiminis nobis iniuncti requirit, ut ecclesie nostre statum commodum et tranquillum sollicite procuremus et personas ipsius pro viribus et pro posse indempnes omni studio conservemus. Proinde ad notitiam tam presentium quam futurorum cupimus pervenire, quod, cum dilectus noster consanguineus et fidelis Sifridus comes de Blankenborch a fideli nostro Hoiero comite de Valkensten feodum advocatie, quod idem a nobis dinoscitur tenuisse, sibi pro quadam summa pecunie comparasset et ipsum a dicto Hoiero comite resignatum de nostris manibus recepisset, nos attendentes, quod in rebus novis facile dubietas oriatur, ad evitandum questionis nociture periculum mansos quosdam nostro conventui pertinentes et a iure advocatitio liberos penitus et exemptos ad cautelam in scriptis redactos singulariter duximus exprimendos, ne forte a quolibet advocato idem conventus noster in ipsis dampnum et vexationis indebite molestiam patiatur. Liberi sunt siquidem et ab advocatie debito omnimodis absöluti quadraginta duo mansi minus uno quadrante, quorum septem siti sunt in Tupele, dimidius in Lobdisse, in Quenstede quinque quadrante minus, ad allodium pertinentes; septem ad ecclesiam eiusdem ville spectantes: reliqui sunt ibidem. Horum omnium advocatiam a Johanne milite de Arnesten pecunia nostri conventus redemptam nobisque a supra dicto Hoiero comite resignatam ecclesie nostre libera donatione contulimus cum universis tam in agris quam in villis pertinentibus ad eosdem. Liberos etiam dicimus et exemptos a iugo et dominio advocati quinque mansos alodii, quod situm est in minori Orden, cum aliis quinque mansis et areis tribus ibidem, allodium in Wilsleve cum quatuor mansis, preterea quatuor mansos alodii in Redere cum sylva, que adiacet ipsi ville, unum mansum in minori Shialersleve, aream unam in maiori Orden ad porte officium pertinentem, mansum et dimidium et unam aream in maiori Orden et in minori Thitforde mansum dimidium, qui ad custodiam ecclesie nostre spectant. In omnibus itaque supradictis nullum quilibet advocatus ius est deinceps habiturus. ---
Ego Sifridus comes de Blankenborch plene consentiens his, que superius sunt expressa, in pretaxatis bonis me recognosco ius advocatitium non habere, quod sigilli mei appensione protestor, et ego Hoierus comes de Valkensten omnibus assentio supra dictis, quod sigilli mei appensio similiter protestatur. Datum in Quidelingeborch, anno gratie moccoxxxviijo, ij Idus Januarii.
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 110. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_110.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
