Dieser Text wurde anhand der angegebenen Quelle einmal korrekturgelesen. Die Schreibweise sollte dem Originaltext folgen. Es ist noch ein weiterer Korrekturdurchgang nötig.


electus, Hermannus1 Herbipolensis, Ekbertus1 Babinbergensis, Heinricus1 Eistetensis, Conradus1 Frisiensis, Heinricus1 Wormatiensis, Conradus1 Spirensis, Rogerius1 Tollensis, Conradus1 Hildinsheimensis, Engelhardus1 Nuenburgensis, Ludolfus1 Monasteriensis, Bernardus1 Paderburnensis, Luderus1 Verdensis, Conradus1 Osinbruggensis, Siboto1 Augustensis, Heinricus1 Basiliensis episcopi, Otto1 Traiectensis, Ulricus1 Curiensis electi, Conradus1 Fuldensis, Ludewicus1 Hersfeldensis, Conradus1 sancti Galli, Hermannus1 Corbiacensis abbates; Albertus1 Saxonie, Otto1 Bawarie, Otto1 Meranie duces, Otto1 marchio Brandinburgensis, Heinricus1 comes Ascarie, Hegeno1 comes de Urah, Wernerus1 de Bolandia imperialis aule dapifer, Heinricus1 de Bappinheim imperialis aule marscalcus, Heinricus1 Nifarius2, Gerlacus1 de Butingin, Eberardus1 de Eberstein, Eberardus dapifer de Walpurg, Conradus1 pincerna de Winterstete, et alii quam plures. Signum domini Heinrici vij Romanorum regis invictissimi. (L. M.)

Ego Sifridus Ratisponensis episcopus vice3 domni Sifridi Maguntini archiepiscopi, totius Germanie archicancellarii, cancellarius recognovi.

Datum Frankenefort in curia nostra sollempni, anno incarnationis Domini mo.cco.xxxiiij, indictione vij, viij Idus Februarii, anno regni nostri undecimo4.

Aus dem Original im Hauptstaatsarchive zu Dresden. - Vollständig gedr: Huillard-Bréholles hist. dipl. Friderici II, IV. 633-634. Vergl. Böhmer regg. Heinrici VII. no. 315. - 1. Orig. überall nur die Anfangsbuchstaben. - 2. So im Orig: gemeint ist Heinricus de Nifen (S. no. 123). - 3. Fehlt im Orig. - 4. Statt: duodecimo.


121.

1234. Juli 2. Bei Altenburg. König Heinrich VII gewährt dem Prothonotar des kaiserlichen Hofes und Vicedom zu Magdeburg Thegenhard das Recht, einen Vogt für die erzbischöflichen Güter zu Güsten zu bestellen.

Heinricus Dei gratia Romanorum rex et semper augustus dilecto fideli suo Thegenhardo imperialis aule prothonotario et vicedomino Magdeburgensi gratiam suam et omne bonum. Cum Magdeburgensis ecclesia non sine gravibus rerum dispendiis pura fide ac devotione sincera semper adheserit1 patri nostro Friderico serenissimo Romanorum imperatori ac nobis exhibendo grata servitia imperio, dignum esse censemus, ut respectu servitiorum ipsorum ac etiam tue devotionis intuitu ipsi2 ecclesie faciamus gratiam specialem. Hinc est quod, cum tu liberam habeas advocatiam bonorum in Guczstein eidem ecclesie pertinentium, quorum tu provisor existis, tibi de munificentia nostra3 gratiam indulgemus, ut liberam habeas facultatem eligendi quem volueris advocatum ac etiam removendi et immutandi eundem, quemcunque4 et quocienscunque tue placuerit voluntati. Ad hec, ut gratia gaudeas ampliori, regium bannum tibi et ecclesie Magdeburgensi tuisque successoribus concedendum duximus indulgentes, ut is, quem pro tempore elegeris advocatum vel tuus successor elegerit, auctoritate tua et ecclesie bannum habeat et omnimodam potestatem iudicandi causas tuas et proponendi ac etiam terminandi easdem tamquam tutor et actor tuus et ecclesie vesterque legitimus mundiburdus. Sed et cum ab advocatia remotus fuerit, in banno nichil iuris penitus retinebit, quia ad ecclesiam sepedictam et te tuosque successores, qui provisores ipsorum bonorum pro tempore fuerint, ipsum bannum perpetuo volumus pertinere. Ut igitur hec libertas et gratia

Empfohlene Zitierweise:
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 99. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_099.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)