Dieser Text wurde anhand der angegebenen Quelle einmal korrekturgelesen. Die Schreibweise sollte dem Originaltext folgen. Es ist noch ein weiterer Korrekturdurchgang nötig.


diocesis, ad instantiam peticionis domini Godescalci eiusdem loci abbatis, de pleno consensu et voluntate uxoris mee Jutte ac fratrum meorum, Johannis videlicet et Heinrici ac Pribizlavi, stagnum, quod dicitur Drans - et sexaginta mansos ipsi stagno adiacentes - contulimus in perpetuum possidenda. ---

Acta sunt hec anno gratie moccoxxxiijo, vjo Idus Marcii, indictione vja, regnante Fridherico glorioso Romanorum imperatore. Datum Goztrowe per manum Conradi scriptoris.

Vollständig aus dem Amelungsborner Copialbuche im Landeshauptarchive zu Wolfenbüttel gedr: Riedel cod. dipl. Brand. I. 1. 446; Meklenburg. Urkdenbch. I. 418-419. - Jutta war die Tochter des Fürsten Heinrich I von Anhalt. S. chron. princ. Sax. in den Märk. Forschungen. IX. p. 18.


115.

1233. Juni 27. Bei Nürnberg. König Heinrich VII gestattet dem Stiftscapitel zu Goslar die Vogtei zu Egeln nebst zwei anderen Vogteien, mit welchen der Graf (Heinrich I) von Ascharien vom Reiche belehnt ist, von diesem käuflich zu erwerben.

In nomine sancte et individue trinitatis amen. Henricus septimus divina favente clementia Romanorum rex et semper augustus universis in perpetuum. Non solum utilis sed necessaria est auctenticarum cautio scripturarum, que gestorum seriem fideliter conservat et veraciter representat, iniquarum mentium dolos eliminans et oblivionis dispendium non admittens. Ad notitiam itaque tam modernorum quam futurorum volumus pervenire, quod nos de innata nobis regia liberalitate licentiam dedimus capitulo Goslariensi, ut redimat advocatiam in Egla et duas alias, quibus comes Ascharye a nobis et imperio dinoscitur infeodatus, et cum ipse tres advocatie vel aliqua ipsarum ab ipso redemte fuerint et solute, easdem donavimus cum omni iure et banno et libertate ecclesie prelibate perpetuo tenendas et possidendas, ipsas dicto capitulo de nostra munificentia confirmantes. Mandamus igitur sub interminatione gratie nostre firmissime precipientes, ne quis dictum capitulum in premissis advocatiis inpediat vel infestet. Qui vero super hoc fecerit, viginti libras auri persolvat, quarum medietatem visco nostro et alteram partem prefate ecclesie volumus applicali. Testes sunt hii: Sifridus Moguntinus et Theodericus Trevirensis archiepiscopi, Hermannus1 Herbipolensis episcopus, Fuldensis et sancti Galli abbates; Gerlacus de Bůtingen, Conradus1 pincerna de Wintersteden, Conradus1 de Smidevelt, et alii quam plures.

Actum apud Nůrenburch, anno dominice incarnationis millesimo ducentesimo xxx tertio, quinto2 Kalendas Julii, indictione vjta.

Ego Siffridus Ratisponensis episcopus, imperialis aule cancellarius, vice domini Siffridi1 Moguntini archiepiscopi, totius Germanie archicancellarii, recognovi.

Aus dem Original im Stadtarchive zu Goslar, mit dem an roth- und gelbseidenen Fäden hängenden Majestätssiegel des Ausstellers. Gedr: Leuckfeld antiqq. Poeld. 288; Huillard-Bréholles hist dipl. Friderici II, IV. 615-616. Vergl. Böhmer regg. Heinrichs VII no. 303, welcher wegen des Ausstellungsortes geneigt ist, diese Urkunde in den September su setzen. Die Urkunde scheint nicht vollzogen zu sein, da der Platz für die Monogrammenzeile und für das Monogramm selbst leer gelassen ist. - 1. Orig. überall nur die Anfangsbuchstaben. - 2. Leuckfeld fälschlich: vj.
Empfohlene Zitierweise:
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 93. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_093.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)