Dieser Text wurde anhand der angegebenen Quelle einmal korrekturgelesen. Die Schreibweise sollte dem Originaltext folgen. Es ist noch ein weiterer Korrekturdurchgang nötig.


ad prefatum archiepiscopum absolvendos dicto preposito penam canonicam sub apostolica. obedientia infligatis. Quod si non omnes etc.

Datum apud Urbem Veterem, iij Nonas Septembris, anno quinto3.

Aus dem lib. regest Honorii III, ann. V, ep. 103, fol. 21, im Vaticanischen Archiv, mit der Ueberschrift: Eisdem abbatibus, ut duos monachos monasterii Nienburgensis, qui eigillum monasterii dicto preposito concesserunt, mittant archiepiscopo absolvendos et prepositum digne pene subiiciant. Gedr: Würdtwein nov. subs. dipl. IV. 113-114; Manrique annal. Cisterc. IV. 207. Vergl. Potthast regg. pont. Roman, no. 6349. - 1. Im Mspt. ist der Platz für die Namen nur durch Punkte bezeichnet. - 2. Mspt. nur die Anfangsbuchstaben. - 3. In der mir mitgetheilten Abschrift steht, offenbar aus Versehen: quarto.


43.

1220. September 7. Orvieto. Papst Honorius III beauftragt den Erzbischof von Magdeburg, den Bischof von Merseburg und den Magdeburger Domdechanten, den Grafen Heinrich I von Ascharien der Nienburger Vogtei zu entsetzen.

Honorius episcopus etc. venerabilibus fratribus Alberto1 archiepiscopo Magdeburgensi, Ekkehardo1 Merseburgensi episcopo et dilecto filio …1 decano Magdeburgensi salutem etc. Dilecti filii Gernotus1 abbas et conventus Nienburgenses sua nobis petitione monstrarunt, quod, cum secundum privilegiorum suorum tenorem liceat eis, quemcumque maluerint, sibi eligere advocatum et removere electum, si gravis vel inutilis eis extiterit, ac assumere alium, nobilis vir Henricus2 comes Ascarie, Halberstadensis diocesis, occasione sumpta ex eo, quod clare memorie Bernhardus2 dux Saxonie, pater eius, ipsius monasterii extitit advocatus, pro eiusdem advocato se gerit eis reclamantibus et invitis. Unde nobis humiliter supplicarunt, ut, cum idem comes preter enormia dampna, que intulit et cotidie infert monasterio supradicto, ipsum abbatem exoculari ac mutilali crudeliter fecerit, ab advocatia, quam in monasterio ipso iniuste ac violenter usurpat, omnino removeri faceremus eundem, eis eligendi alium iuxta privilegiorum suorum tenorem licentiam tribuentes. Ideoque discretioni vestre per apostolica scripta mandamus, quatenus vocatis, qui fuerint evocandi, et inspectis privilegiis monasterii memorati ac auditis, que hinc inde duxerint proponenda, si libertatem predictam indultam esse iuveneritis monasterio memorato, advocatiam ipsius appellatione remota iam dicto comiti abiudicantes3 omnino, presertim cum, sicut nonnulli archiepiscopi et episcopi aliique prelati suis nobis litteris intimarunt, abbatem mutilando predictum ea commiserat in monasterium sepedictum, quod etiam cessante huiusmodi privilegio ea esset merito spoliandus, ac eum super hoc a molestatione ipsius monasterii per censuram ecclesiasticam compescentes predictis abbati et conventui eligendi sibi alium iuxta privilegiorum suorum tenorem auctoritate nostra tribuatis liberam facultatem. Quod si non omnes etc. Datum apud Urbem Veterem, vij Idus Septembris, pontificatus nostri anno quinto.

Aus dem lib. regest. Honorii III, ann. V, ep. 100, fol. 20, im Vaticanischen Archive, mit der Ueberschrift: Archiepiscopo Magdeburgensi et suis collegis, ut comitem Ascarie ab advocatia
Empfohlene Zitierweise:
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 39. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_039.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)