1220. August 10. Halberstadt. Bischof Friedrich II von Halberstadt entscheidet schiedsrichterlich einen Streit zwischen der Aebtissin Adelheid II von Gernrode und ihrem Convent einer- und den Gebrüdern Arnold und Friedrich von Gernrode andererseits über das Truchsessenamt des Stiftes.
In nomine sancte et individue trinitatis Fridericus divina providencia sancte Halberstadensis ecclesie episcopus imperpetuum. Quecunque de nostra promotione ad bonum pacis et concordie inter partes dissidentes fuerint ordinata, iustum est et omni prorsus consentaneum rationi, ut ea contra varios futurorum incursus, qui diebus hiis malis frequenter emergunt, tam valido nostre firmitatis munimine roboremus, ut semper vigeant et nullius contradictionis obstaculum senciant in futurum. Eapropter notum esse volumus universis Christi fidelibus tam presentis temporis quam futuri, quod, cum inter venerabilem dominam Adelheidem abbatissam Gerenrodensem, Gertrudem prepositam et totum eiusdem loci conventum ex una et Arnoldum et Fridericum fratrem ipsius de Gerenroth, ministeriales iam dicte ecclesie, ex parte altera super quibusdam articulis, maxime de iure et de officio dapiferi, longa diu deceptatio1 verteretur et super hiis tam in nostra sinodo quam etiam in presencia domine abbatisse tractatus sepius haberetur, placuit tandem partibus de communi consensu huic discordie finem imponere et nostro ac Helenberti militis de Hekelinge arbitrio se submittere, quod fecerunt promittentes fideliter, quod ratum haberent, quicquid iniungeremus eisdem super universis questionibus observandum. Nos igitur pro bono utriusque partis arbitrium acceptantes et discussis articulis tandem inspirante Domino concordantes, ut singula a nobis dicenda robur validum optinerent, a domina abbatissa fidem et a partibus sacramenta super fideli conservatione arbitrii decrevimus requirenda et invenimus quod requisivimus ab eisdem. Domina enim abbatissa secundum apostolum pacem cum omnibus habere desiderans per eam obedienciam, qua Romano pontifici tenebatur, ac per eam fidelitatem, qua domino nostro regi erat astricta, dicebat se fideliter servaturam quicquid per nos fieret arbitratum, conventus vero, tam domine quam clerici, corporale prestabant supra sancta Dei ewangelia sacramentum, quod idem fideliter observarent. Ex parte altera memoratus Arnoldus iuravit in reliquiis, quod idem faceret, astante sibi fratre suo Friderico et tam in nostras quam in manus domine abbatisse fideliter promittente, quod arbitrii statuta servaret et ab eis nullatenus resiliret. Tali a partibus securitate recepta arbitrium, quod secundum consciencias nostras et fidem bonam discussimus, promulgavimus in hunc modum. Primum domine abbatisse diximus arbitrando, quod ipsa prefato Arnoldo sex mansos sitos in Padeborne, quos idem nunquam a sua possessione demiserat, cum omnibus attinenciis iure porrigeret pheodali, quod fecit etiam in instanti. Hos mansos idem Arnoldus2 vite sue temporibus obtinebit et post eum filii filiorum suorum ab eius sanguine legitime descendentes. Si autem absque herede decesserit, Fridericus frater ipsius et filii filiorum suorum eadem bona predicto iure tenebunt. Ad hec ex parte abbatisse et conventus dicto Arnoldo2 triginta marce ad nostrum arbitrium date sunt et certis temporibus persolute. Insuper de pecunia, quam conventus ad subsidium terre sancte sibi concessaret, eum diximus absolutum. Hec ex parte domine
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 34. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_034.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
