|
Wilhelm Busch: Ut ôler Welt. Volksmärchen, Sagen, Volkslieder und Reime |
|
|
na’n bedde; man häi könne näin oge täo däon, denn jümmer un jümmer moste häi an de schöne dame denken.
De deern was awerst van den slosse geswinde weer na hûs un ünder den Alhörenbôm elopen, dar tog säi sick erst ör ole tüg weer an un läe sick darna bi den fürheerd in dä aschen; dat hübsche witte klêd mit den roen stippen un de äine goldene schäo verswünnen awerst weer in den bôm henin. Mitdessen säo kam ôk de stäifmutter mit öhren beiden döchtern na hûs. »Wöerst du nu fliedig ewäsen, du Aschenpüeling, säo härrest du ok mee up de hochtît gaen könnt«, säe de stäifmutter; »da harrst du äis säen schöllt, wat dar vär’ne hübsche dame was, dä könne säo glad danzen un harr en slôtewitt kled an mit roen stippen un schäoe, dä wören ganz van golde.« Dat säe awerst de stäifmutter man jüst, ümme der deern dat harte recht swar täo maken. Man Aschenpüeling sweg still; säi wusste jo wol, wer de schöne dame ewäsen was.
Den andern dag läit de prinz bekannt maken: »häi härre gistern abend en lütken goldenen schäo efunnen, welker deern dä schäo passe, dä schölle sine gemalinne weren.« Häi gung mit sinen schäo hûs bi hûs, man dar was näine, der de schäo passen döe. An’t leste kam häi ok in dat hûs der stäifmutter. Do möste de ölste dochter den schäo an’t erste anproberen; dä hacken was awerst täo lang. Do gung de mutter mit öhr henût in de kamer, nam dat bîl un haue van den hacken en stück af: nu passe de schäo, de prinz nam de deern vär sick up sîn pärd un rêt dermee nâ sînen slosse hentäo. Säi mösten awerst dör en grot holt, dar satt up’n bome en rabe, de räip:
»schäo vull bläot, schäo vull bläot!
et is de rechte nich, et is de rechte nich!«
Do sach de prinz, dat der deern dat bläot ût’n schäon läip, dreie sin pärd herüm un brochte säi weer na örer mutter un säe: »Dat is de rechte nich! hebbe ji süss näine dochter?« Nu möste de twäite dochter den schäo anpassen; der was awerst de grote teen täo lang. Do gung de mutter mit ör henût, nam dat bîl un haue den teen af; nu passe de schäo; de prinz nam de deern vär sick up sin pärd un rêt darmee na sinen slosse hentäo. In den holte satt awerst weer de rabe de räip:
»schäo vull bläot, schäo vull bläot!
et is de rechte nich, et is de rechte nich!«
Do sach de prinz, dat der deern dat bläot ut’n schäon läip, dreie sin pärd herüm un brochte säi weer na örer mutter un säe: »Dat is ok de rechte nich! hebbe ji süss näine dochter mehr?« »Ja!« säe de stäifmutter, »wi hebbet dar noch säo’n Aschenpüeling, däi is awerst säo smutzig, dat säi sick vär lüen nich kann säen laten.« »Latet säi doch äis herinkuomen«, säe de prinz. Do möste Aschenpueling in de dönzen kuomen un passen ok den goldenen schäo an un süh dar! häi satt wie angegaten. Do kêk de prinz der deern nîpe in de ôgen un sach nu wol, dat dat sîne schöne dame van gistern abend was. Vuller
Wilhelm Busch: Ut ôler Welt. Volksmärchen, Sagen, Volkslieder und Reime. München: Lothar Joachim, 1910, Seite 95. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Busch_Ut_oler_Welt_095.jpg&oldid=- (Version vom 18.8.2016)
