|
Wilhelm Busch: Ut ôler Welt. Volksmärchen, Sagen, Volkslieder und Reime |
|
|
un des abends henut gung up den kerkhof an dat graf öhrer verstorbenen mutter; dar sette säi sick dal un green öhre bittersten tranen. Do gaf de läiwe gott der mutter de gnade dat säi spräken un sick bewegen könne. Säi fong in öhren sarke an täo kloppen un säe: »Min läiwe kind! wat grinst du doch säo viäl un läst mi näine ruhe hier in mînen grawe!« »Och, mutter, mutter«, säe do Aschenpüeling; »min harte is säo swar un mîne ogen sind roth van grînen; nu du dote bist, nu hebbe ek doch näine freide un frohe stünne mehr up düsser welt; mi wör dat beste dat ek ok störwe un läige bi di in der kolen êren; un do klage säi öhr, dat säi’t säo slecht härre, dat säi nich satt täo äten kriäge, un öhre stäifmutter un stäifsüstern wören jümmer säo flätsch gegen säi«. »Wäs man sille, min läiwe kind, un hör up täo grînen«, säe do de mutter un recke öhr en lütken stock ut’n grawe; »hier nimm düssen lütken stock un ga hen achter use hûs, dar steit en Alhörenbôm, wenn du dar mit den stocke ansleist un wünschest di wat, säo kummt ut den bôme alles herut, wat du man hebben wut. Nu lat awerst ok din grînen un benimm mi de ruhe nich in mînen grawe« Ans säi dat esegt harre, wörd säi stille un släip weer in öhren sarke ans värher. Aschenpüeling awerst wische sick nu de tranen af, nam den lütken stock, un weil säi den ganzen dag nicks ekriägen harre ans aschenmäos un aschenpannkäoken un hüngrig was, säo gung säi achter öhr hûs un släog an den Alhörenbôm un wünsche sick wat täo äten. Do kam ut den bome herut suer un kartuffeln mit speck darawer gebraet, dat möchte Aschenpüeling van allen spîsen an’t läiweste äten. Ans säi sick nu orntliken satt egiäten harre do säe säi: »Nu will eck ok na’r hochtit up dat königliche sloss!« släog mit öhren stocke an den Alhörenbom un wünsche sick en glatt klêd un en paar näie schäoe. Kum dat säi dat wôrd esegt harre, säo kam ut den bôme herut en wunderhübsch witt klêd mit roen stippen un en paar schäoe, dä wören ganz van golde. Do wosch sick de deern, kämme öhre haare un tog dat gladde kleed un de goldenen schäo an; säo gung säi hen na’r hochtît up dat königliche sloss, un ans säi in den saal tratt, verwundern sick alle lüe awer de wunderschöne dame; doch niemand wusste wer säi was, ok nich öhre stäifmutter un öhre beiden stäifsüstern.
Nu was dar up der hochtît ok en jungen riken prinz, ans däi de schöne dame sach, kreg häi ’se glik täon danze her, un den ganzen abend danze häi mit süss näiner ans man jüst mit öhr, un drücke öhr de hand un läit säi nich ut’n ogen, wo säi gung un stund. In der morgentît, do de lüe bolle na hûs güngen, make säi sick awerst van öhne los un läip weg; häi geswinde achter öhr an un wolle säi na hus begleiten, könne säi awerst doch nich weer ekriegen; man bi den graden lopen harre säi äinen van öhren goldenen schäon verlaren, den fund de prinz, un ans häi damêe bi de lucht kam, sach häi dat de schäo säo lütk un zierlich was, ans häi in sînen liäben noch näinen esäen harre. »De schöne dame mot mîne weren, anders wêre eck nich froh!« dachte häi un gung
Wilhelm Busch: Ut ôler Welt. Volksmärchen, Sagen, Volkslieder und Reime. München: Lothar Joachim, 1910, Seite 94. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Busch_Ut_oler_Welt_094.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
