|
Wilhelm Busch: Ut ôler Welt. Volksmärchen, Sagen, Volkslieder und Reime |
|
|
Mitdessen säo kamm der fräoen öhr mann weer in, un weil se säo vergnügt un lächerlik utkêk, säo frage de mann, wat denn passirt wöre, säi säige jao säo vergnügt ut? Do vertelle säi öhne in aller freide, wo et öhr egaen härre, dat dar äiner ut’n paradise wäsen wöre, de härre öhr kundschopp van öhren Martin ebrocht, un do härre säi öhne, weil häi in jönner welt noth lien möste, en büel vull geld un sin sönndagestüg hen eschicket. »Du gôsekopp!« schult de mann do; »da hast du di doch weer anföhren laten!« un äin, twäi, dräi kreg häi sin pärd ut’n stalle un jage grade achter den bädeler her.
De bädeler, do häi vernam, dat dar äine täo päre achter öhne ankam, wusste glik wol, wat dat täo bedüen harre, tog sick grade ganz splinternâked ut, smêt sin tüg in’n graben un sprung jümmer risch in de höchte. Ans de kerel nu anjagen kam un dat sach, frage häi den bädeler, wat häi denn dar täo springen döe? »Och, du läiwe tiet!« säe de bädeler, »wi hebbet dar baben in’n himmel eben en danz eholen, un do bin eck der luken täo nahe kuomen un bin herdal efallen; nu kann eck noch jümmer den rechten sprung nich edräpen, dat eck dar weer henup kuome.« Do frage öhne de mann, »of hier nich eben äine mit’n bündel tüg värbi egaen wöre?« »Ja wol!« säe de bädeler, »jüst eben is häi hier värbi elopen, häi keek sick alle ogenblick ganz ängstliken ümme, of ok wer achter öhne ankam un ans häi dat pärgetrappel höre, läip häi grade dar in dat buschwark henin.« »Denn weset säo gäot un holt äis min pärd,« säe de kerel, »denn säo will eck’n wol kriegen,« gaf den bädeler sin pärd täo holen un läip in dat gebüsch henin. Ünderdess tog aber de bädeler flink sin tüg weer an, sette sick up den kerel sin pärd un jage weg, säo grade ans häi man könne.
Min läiwe kerel sochte nu dat ganze buschwark dör, aber häi sochte un sochte un könne niks finnen, un ans häi nu weer terügge kam, säo was sin pärd wege mit sammt den manne, däi et harre holen schöllt. Da sach häi wol in, dat häi an eföhrt was, un ärgere sick, dat häi nu doch noch eben säo dumm ewesen was ans sine fräoe, dä häi jümmer vär’n gôsekopp ut eschullen harre.
Ans häi nu weer na hûs kam, säo frage sine fräoe glik: »No, wo is et? Hast’n weer ekriägen.« »Ja,« säe de mann, »de arme minsche dûre mi, dat häi säo viäl te drägen harre up den wîen weg, darümme säo heb eck’n ok noch min pärd egiäben, nu kann häi doch ok tewielen rîen un brûket nich jümmer te fäote te lopen.« Dat säe awerst de mann man jüst, ümme dat öhne sine fräoe niks utlachen schölle, un hat sä sin liäwe nich weer vär’n gôsekopp ut eschullen, wenn sä äis wat verkehrt maoke.
(Hochdeutsch.)
Eine Witwe hatte wieder geheirathet. Ihr zweiter Kerl aber schalt viel, und wenn sie was nicht recht machte, so sagte er immer »Du Gosekopp«
Wilhelm Busch: Ut ôler Welt. Volksmärchen, Sagen, Volkslieder und Reime. München: Lothar Joachim, 1910, Seite 83. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Busch_Ut_oler_Welt_083.jpg&oldid=- (Version vom 18.8.2016)
